Με αφορμή την προκριματική φάση των παμπαίδων/παγκορασίδων και τους τελικούς παίδων/κορασίδων, εφήβων/νεανίδων κατά την διάρκεια των οποίων παρατηρήθηκε ότι οι αθλητές και οι αθλήτριες περιφέρονταν εκτός γυμναστηρίου, και το χειρότερο, επισκέπτονταν τις τουαλέτες φορώντας τα παλαιστικά τους υποδήματα καθώς και απ’ το γεγονός ότι τους τελευταίους μήνες σημειώθηκαν αρκετά κρούσματα μυκητιάσεων σε σωματεία, παραθέτουμε το ακόλουθο άρθρο (μετάφραση δημοσίευσης της Wikipedia).
Ελπίζουμε ότι οι συνάδελφοι προπονητές καθώς και οι παράγοντες της Ομοσπονδίας, το λάβουν σοβαρά υπόψιν και επιβάλουν συγκεκριμένα πρωτόκολλα υγιεινής τόσο στις προπονητικές συνεδρίες όσο και κατά την διάρκεια των αγώνων.
Λοιμώξεις του δέρματος στο άθλημα της πάλης
Οι λοιμώξεις του δέρματος στο άθλημα της πάλης αποτελούν ένα σημαντικό πρόβλημα καθώς το σκασμένο δέρμα είναι ευάλωτο σε εισβολή από βακτηρίδια ή μύκητες καθώς το άθλημα απαιτεί συνεχή φυσική επαφή που μπορεί να προκαλέσει τη μετάδοση του ιογενών, βακτηριακών και μυκητιακών παθογόνων. Οι λοιμώξεις αυτές μπορούν επίσης να εξαπλωθούν μέσω έμμεσης επαφής, για παράδειγμα, από την χλωρίδα του δέρματος ενός μολυσμένου ατόμου στην επιφάνεια της παλαίστρας (ταπί), σε έναν άλλο παλαιστή. Σύμφωνα με το σύστημα παρακολούθησης και καταγραφής τραυματισμών της Εθνικής Ένωσης Κολεγιακού Αθλητισμού (NCAA) των ΗΠΑ, το δέκα τοις εκατό του συνόλου των τραυματισμών ανά έτος στο άθλημα της πάλης οφείλονται σε λοιμώξεις του δέρματος.
Κοινές μορφές μολύνσεων
Βακτηριακές μολύνσεις, ή παθογόνα, αποτελούν την μεγαλύτερη κατηγορία περιλαμβάνει δοθιήνες, Ψευδάνθραξ, θυλακίτιδα, μολυσματικό κηρίο, κυτταρίτιδα ή ερυσίπελας, και σταφυλοκοκκική νόσο. Τα παθογόνα αυτά διακυμαίνονται σε σοβαρότητα, αλλά οι περισσότερες αναγνωρίζονται άμμεσα ως ερεθισμένα και κηλιδωτής μορφής μπαλώματα του δέρματος. Οι Βακτηριακές μολύνσεις, από όλες τις μολύνσεις του δέρματος, είναι συνήθως οι ευκολότερα θεραπεύσημες, χρησιμοποιώντας μια προκαθορισμένη αντι-βακτηριακή λοσιόν ή κρέμα.
Μολυσματική τέρμινθος – Προκαλείται από έναν ιό της ευλογιάς που ονομάζεται ιός molluscum contagiosum. Στους ενήλικες, οι μολυσματικές λοιμώξεις συχνά μεταδίδονται σεξουαλικώς, αλλά στην πάλη, η εξάπλωσή τους γίνεται είτε μέσω άμεσης επαφής ή μέσω της επαφής με κοινόχρηστα αντικείμενα όπως εξοπλισμός ή πετσέτες. Η Μολυσματική τέρμινθος μπορεί να προσδιοριστεί ως ροζ βολβοειδείς όγκοι που περιέχουν τον ιό. Αυτές τυπικά φτάνουν σε διάμετρο το 1 με 5 χιλιοστά, και μπορούν να διαρκέσουν εάν δεν γίνει θεραπεία από 6 έως 12 μήνες και χωρίς να αφήνουν ουλές. Μερικοί όγκοι μπορεί να παραμείνει μέχρι και 4 χρόνια. Η θεραπεία της λοίμωξης πρέπει να ορίζεται από έναν επαγγελματία του τομέα της υγείας, διότι μπορεί να είναι επικίνδυνη. Συνήθως για την θεραπεία της τέρμινθου μπορεί να χρησιμοποιηθεί υγρό άζωτο για να παγώσει τα κονδυλώματα, αλλά άλλες μέθοδοι περιλαμβάνουν την χρήση αλοιφών που τα καίνε ή φάρμακα τα οποία παίρνονται από το στόμα.
Ο ιός του απλού έρπητα εκδηλώνεται με δύο διαφορετικά στελέχη, αν και μόνο το ένα μεταδίδεται μεταξύ των παλαιστών. Ο Τύπος 1 (HSV-1) μπορεί να μεταδοθεί μέσω επαφής με ένα μολυσμένο άτομο, και συνήθως συνδέονται με πληγές στα χείλη, στόμα, και το πρόσωπο. Ο HSV-1 μπορεί επίσης να προκαλέσει μόλυνση του οφθαλμού, ή ακόμα και λοίμωξη των μηνίγγων του εγκεφάλου, γνωστή ως μηνιγγοεγκεφαλίτιδα. Οι βλάβες θα επουλωθούν από μόνες τους σε 7 έως 10 ημέρες, εκτός αν το μολυσμένο άτομο έχει αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό σύστημα. Μόλις συμβεί μια μόλυνση, ο ιός θα εξαπλωθεί στα νευρικά κύτταρα, όπου παραμένει για το υπόλοιπο της ζωής του ατόμου. Περιστασιακά, ο ιός θα εμφανίζει ξαφνικά επαναλαμβανόμενα συμπτώματα, ή εξάρσεις. Δεν υπάρχει πλήρης θεραπεία για τον ιό του απλού έρπητα 1, αλλά υπάρχει φαρμακευτική συνταγή η οποία βοηθά στην ανακούφιση από τα συμπτώματα του ιού. Αντι-ιικά φάρμακα από το στόμα και τοπική χρήση φαρμάκων μπορεί να συνταγογραφηθούν για να ανακουφισθεί ο ασθενής από τον πόνο και την ευαισθησία του ιού του έρπητα.
Μυρμηκιές (Verrucae) – Είναι μικρά βλάβες του δέρματος που απαντώνται στην κάτω επιφάνεια του πέλματος. Ποικίλουν σε μήκος, από το ένα εκατοστό και άνω σε διάμετρο. Οι Μυρμηκίες προκαλούνται από τον ιό των ανθρώπινων θηλωμάτων, που είναι κοινή σε όλα τα περιβάλλοντα, αλλά συχνά επιτίθενται στο δέρμα. Το χρώμα της βλάβης είναι συνήθως πιο ανοιχτόχρωμο από τον φυσιολογικό χρωματικό τόνο του δέρματος, και περιβάλλεται από ένα παχύ στρώμα ροζιασμένου δέρματος. Ανάλογα με την ανάπτυξη του Verrucae, η επιφάνεια μπορεί να δείξει σημάδια των αιμοφόρων αγγείων, που τροφοδοτούν τη μόλυνση.
Οι Μυκητιακές Λοιμώξεις (tinea), πιο γνωστές ως Ringworm, είναι οι πιο συχνές λοιμώξεις του δέρματος που μεταδίδονται στην πάλη. Προκαλείται από παρασιτικούς μύκητες που επιβιώνουν μέσω της κερατίνης, ενός οργανικού υλικού που βρίσκεται στο δέρμα, τα μαλλιά, και τα νύχια. Υπάρχουν πολλές ποικιλίες των Μυκητιακών Λοιμώξεων, οι οποίες ταξινομούνται ανάλογα με το σημείο εμφάνισής τους. Η Tinea corporis βρίσκεται στο σώμα, η tinea cruris στη βουβωνική χώρα (όπου επιφέρει φαγούρα), η tinea capitis στο τριχωτό της κεφαλής, και της επιδέρμωσης (πους αθλητού) στο πέλμα ιδιαίτερα ανάμεσα στα δάκτυλα. Αν και δεν είναι επιβλαβής, είναι εξαιρετικά μεταδοτικές και δύσκολο να αντιμετωπισθούν. Τα συμπτώματα της λοίμωξης περιλαμβάνουν πρησμένο και ερεθισμένο δέρμα, κόκκινες κηλίδες, σε σχήμα δακτυλίου. Η θεραπεία για την καταπολέμηση των λοιμώξεων αυτών διαρκεί από δύο έως και τέσσερις εβδομάδες. Οι Μυκητιακές λοιμώξεις μπορούν να καταπολεμηθούν δια του στόματος ή τοπικώς με πολυάριθμες ποσότητες διαφορετικών φαρμάκων. Μερικές τοπικές θεραπείες περιλαμβάνουν Mentax 1%, Lamisil 1%, Naftin 1% και Spectazole και αυτές οι αλοιφές θα πρέπει να εφαρμόζονται δύο φορές την ημέρα μέχρι να εξαφανιστεί η μόλυνση. Η θεραπεία δια στόματος περιλαμβάνει τα Lamisil, Sporanox, και Diflucan.
Οδηγίες – Κατά την έναρξη κάθε αθλητικής συνάντησης, ειδικοί θα πρέπει να εξετάζουν το δέρμα όλων των παλαιστών πριν από κάθε συμμετοχή. Κατά τη διάρκεια αυτής της εξέτασης, οι άρρενες αθλητές θα πρέπει να φορούν σορτς. Οι αθλήτριες επιτρέπεται να φορούν σορτς και ένα αθλητικό σουτιέν. Οι ανοιχτές πληγές και μολυσματικές δερματικές παθήσεις που δεν μπορούν να επικαλυφθούν επαρκώς θεωρούνται λόγοι αποκλεισμού τόσο από τις προπονητικές όσο και από αγωνιστικές δραστηριότητες. Αυτό ουσιαστικά σημαίνει ότι η κατάσταση του δέρματος θα πρέπει να κριθεί ως μη μολυσματική και επαρκώς προσεγμένη ιατρικά. Επιπλέον, ο αθλητής δεν πρέπει να έχει αναπτύξει καινούργιες πληγές ή βλάβες στο δέρμα στις 72 ώρες πριν από την εξέταση. Οι παλαιστές που υποβάλλονται σε θεραπεία δερματικής μεταδοτικής ασθένειας κατά τη διάρκεια της ιατρικής εξέτασης μιας αθλητικής συνάντησης ή τουρνουά υποβάλλουν γραπτή βεβαίωση από τον γιατρό τους. Η βεβαίωση θα πρέπει να περιλαμβάνει τη διάγνωση του αθλητή, τα αποτελέσματα της καλλιέργειας (αν είναι δυνατόν), η ημερομηνία και ώρα που ξεκίνησε η θεραπεία, και τα ακριβή φάρμακα που χρησιμοποιούνται για την θεραπεία. Τα μέτρα δεν είναι πάντα επιτυχή, και η μόλυνση παρόλα αυτά μπορεί να εξαπλωθεί ανεξάρτητα.
Πρόληψη – Σύμφωνα με τον κανονισμό της Εθνικής Ένωσης Κολεγιακού Αθλητισμού (NCAA) των ΗΠΑ, ο οποίος χρησιμοποιείτε από όλα τα γυμνάσια στις Ηνωμένες Πολιτείες:
«Για να μειωθούν οι κίνδυνοι μετάδοσης ασθενειών Θα πρέπει να λαμβάνονται μέτρα ελέγχου των λοιμώξεων ή μέτρα που αποσκοπούν στην πρόληψη της εξάπλωσης νόσων. Θα πρέπει να καταβληθούν προσπάθειες βελτίωσης των πρακτικών υγιεινής των παλαιστών, να εφαρμόζονται οι συνιστώμενες διαδικασίες καθαρισμού και απολύμανσης επιφανειών, και η κατάλληλη διαχείριση τυχών αιμορραγιών κατά την διάρκεια προπονήσεων ή αγώνων. Τα προτεινόμενα μέτρα περιλαμβάνουν: προώθηση πρακτικών υγιεινής των χεριών, εκπαίδευση των αθλητών να μην ακουμπούν συμπιέζουν ή ξύνουν βλάβες του δέρματος, ενθαρρύνουμε τους αθλητές να παίρνουν το μπάνιο τους μετά από οποιαδήποτε αθλητική δραστηριότητα, εκπαίδευση των αθλητών να μην μοιράζονται προστατευτικό εξοπλισμό, πετσέτες, ξυραφάκια ή μπουκάλια νερού, διασφαλίζουμε την εφαρμογή των προτεινόμενων διαδικασιών καθαρισμού και απολύμανσης της παλαίστρας (ταπί), όλου του αθλητικού εξοπλισμού, των αποδυτηρίων, τις μπανιέρες υδρομασάζ και την σάουνα, σχολαστικός καθαρισμός αίματος και άλλων δυνητικά μολυσματικών υλικών.»
Επιπλέον τρόποι πρόληψης περιλαμβάνουν την χρήση μακρυμάνικων ρούχων (μπλουζάκια και παντελόνια) για να περιοριστεί το δυνατόν η επαφή δέρματος με δέρμα. Ο παλαιστής δεν θα πρέπει να μοιράζεται τον προσωπικό του εξοπλισμό τους με άλλους συναθλητές και θα πρέπει να ελέγχουν τακτικά το δέρμα τους για τυχόν βλάβες ή μολύνσεις. Τα μαντηλάκια σώματος είναι χρήσιμα και οι προπονητές πρέπει επίσης να επιβάλουν την απολύμανση και υγειονομικό καθαρισμό των ταπί και των λοιπών χώρων προπόνησης. Με τους τρόπους αυτούς περιορίζεται σημαντικά η εξάπλωση των λοιμώξεων του δέρματος που μπορούν να μολύνουν έμμεσα ένα άτομο.
Ο προπονητής πάλης ενός γυμνασίου της Νότιας Καλιφόρνιας περιγράφει τις μεθόδους σε απλά βήματα «Κρατήστε τις παλαίστρες καθαρές… πρέπει να σφουγγαρίζονται καθημερινά πριν την προπόνηση. Στο ίδιο πνεύμα, ο ατομικός εξοπλισμός πρέπει να απολυμαίνετε τακτικά, ειδικά τα καλύμματα κεφαλής… Και το πιο σημαντικό, οι αθλητές θα πρέπει να κάνουν ντους αμέσως μετά την προπόνηση. Αν κάποιος αθλητής δεν το κάνει, και μολυνθεί, μπορεί να επιμολύνει και τους υπόλοιπους στην ομάδα μέσα σε μια εβδομάδα. Μου έχει συμβεί παλαιότερα, σε σημείο που ορισμένα σχολεία δεν επέτρεπαν σε κανένα από τα παιδιά μας να παλέψουν σε αθλητικές συναντήσεις. Όταν αυτό συμβεί, είναι τεράστιο πλήγμα για την υπόληψη και φήμη του σχολείου. Ως επακόλουθο, θα είναι λιγότερο πιθανό να προσκληθούν σε οποιοδήποτε τουρνουά το επόμενο έτος.»
Θεραπεία – Για κάθε μορφή μεταδοτικής μόλυνσης, υπάρχουν φαρμακευτικά σκευάσματα άμεσα διαθέσιμα σε οποιοδήποτε φαρμακείο. Ωστόσο υπάρχει μια ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση μεταξύ των παλαιστών, ότι αυτές οι αλοιφές δεν θεραπεύουν τα συμπτώματα. Μερικές φορές αθλητές οι οποίοι δεν θέλουν να αναφέρουν μια μόλυνση στον προπονητή τους, καταφεύγουν σε ασυνήθιστες και ανθυγιεινές θεραπείες. Στις αυτοσχέδιες αυτές θεραπείες περιλαμβάνονται οι χρήσεις ασετόν, χλωρίνης, άλατος καθώς και ξυδιού, τα οποία χρησιμοποιούνται για την καυτηρίαση της μολυσμένης περιοχής, αφήνοντας συχνά εκτεταμένες ουλές. Οι πρακτικές αυτές θεραπείες, παρότι μερικές φορές φαίνεται να έχουν αποτελέσματα, δεν είναι εγγυημένο ότι θα καταπολεμήσουν πραγματικά την μόλυνση, εξαλείφοντας προσωρινά μόνο τα ορατά συμπτώματα. Ακόμη και αν η λοίμωξη δεν παρουσιάζει πλέον συμπτώματα, μπορεί ακόμα να μεταδίδεται εύκολα σε άλλα άτομα. Εξαιτίας αυτού, συνιστάται η χρήση της συμβατικής ιατρικής από ειδικευμένο γιατρό.
Σημαντικές περιπτώσεις μολύνσεων HSV-1 (Ιούλιος 1989) – Ένα ξέσπασμα του απλού έρπητα αναφέρθηκε σε καμπ προετοιμασίας αθλητών γυμνασίου διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων στην Μινεάπολη, όπου συμμετείχαν παλαιστές από 26 πολιτείες των ΗΠΑ και 1 καναδικής επαρχίας. Σύμφωνα με μια σχετική έκθεση: «Οι παλαιστές κατά την διάρκεια των προπονήσεων φορούσαν κοντομάνικα μπλουζάκια, και η χρήση προστατευτικών καλυμμάτων κεφαλής ήταν προαιρετική. Τα ταπί απολυμμένονταν με σφουγγαρίστρα δύο φορές τη μέρα. Επιδημιολογικά και κλινικά δεδομένα συλλέχθηκαν κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ημερών της προετοιμασίας μετά από αναφορά των υπευθύνων του καμπ προς το Τμήμα Υγιεινής της Μινεσότα, το οποίο με τη σειρά του, ειδοποίησε το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων. Τα αποτελέσματα από 171 παλαιστές εκ των 175 συμμετεχόντων, έδειξε ότι το 35 τοις εκατό (60 αγόρια) είχαν μολυνθεί από τον HSV-1 (ιός του απλού έρπητα)».
Πηγή: wikipedia
