Μια ωραία απάντηση στην ερώτηση “Ποιος είναι ο στόχος σου;” είχα ακούσει από τον Ολυμπιονίκη της ενόργανης γυμναστικής Δημοσθένη Ταμπάκο. “Στόχος μου είναι να πηγαίνω στην προπόνηση με τη σοβαρότητα που πηγαίνω σε έναν αγώνα και στον αγώνα με την απλότητα που πηγαίνω σε μία προπόνηση”.
του Παράσχου Δεσκουλίδη
Είναι σίγουρο πως έτσι επιτυγχάνω τη μέγιστη απόδοση. Όταν λοιπόν στην προπόνηση είμαι σοβαρός, επιδιώκω να ξοδέψω όλη τη σωματική και νοητική μου ενέργεια στην προσπάθεια να κατακτήσω νέες τεχνικές και τακτικές και να δώσω όλα μου τα ψυχικά αποθέματα για να βελτιώσω τη φυσική μου κατάσταση. Μπορώ να κάνω σκέψεις του παρελθόντος διορθώνοντας λάθη που μου στοίχησαν σε αγώνες και του μέλλοντος προετοιμάζοντας τακτικές ανάλογα με τους αντιπάλους.
Τις τελευταίες δέκα μέρες αποφορτίζομαι σωματικά και συναισθηματικά από τις πιέσεις του πρωταθλητισμού και ετοιμάζομαι για τη γιορτή. Ναι λοιπόν, οι αγώνες είναι μία γιορτή. Μια τελετή που την απολαμβάνουμε, χαιρόμαστε το παιχνίδι και την επαφή με τους φίλους συναγωνιστές μας με τους οποίους για πολλά χρόνια αργότερα θα διατηρούμε εγκάρδιες φιλίες.
Είναι φυσικό να υπάρχει άγχος και αγωνία για την έκβαση του αγώνα. Το άγχος αυτό είναι στο χέρι μας να το κάνουμε ενεργητικό και με θετικές προβολές και οφέλιμο. Στον αγώνα δεν χρειάζονται οι σκέψεις του παρελθόντος (ήττες, ατυχίες, αδικίες), ούτε του μέλλοντος (τι θα γίνει αν χάσω ή αν κερδίσω). Δεν χρειάζεται ούτε ιδιαίτερη νοητική ενέργεια, η δουλειά έχει γίνει στην προπόνηση. Τώρα αρκεί να είμαι στο εδώ και τώρα. Να συγκεντρωθώ στη στιγμή, να αφήσω το μυαλό καθαρό από τα σκουπίδια του μέλλοντος (ανησυχίες και προβληματισμοί για επαγγελματική αποκατάσταση) και του παρελθόντος (ταύτιση με τον άτυχο, τον αδικημένο, τον ψυχολογικά ανέτοιμο). Όχι ότι δεν είναι σημαντικό το μέλλον του κάθε ανθρώπου, αλλά το να το σκέφτεται την ώρα που παλεύει μόνο αρνητικό αποτέλεσμα μπορεί να φέρει.
Αποστασιοποίηση λοιπόν από το πριν και το μετά. Ο παλαιστής μπαίνει στον αγώνα με τη δύναμη της ροής του τώρα. Αγαπάει αυτό που κάνει και κάνει αυτό που αγαπάει. Με την ελάχιστη νοητική ενέργεια συγκεντρώνεται πριν τον αγώνα στην εισπνοή του που κατεβάζει στην κοιλιά φουσκώνοντάς την, σπρώχνει τα πλευρά προς τα έξω και το στήθος προς τα πάνω. Με την ίδια σειρά εκπνέει. Κοιλιά, πλευρά, στήθος. Διώχνει όποια σκέψη έρχεται και περιμένει το σφύριγμα του διαιτητή για να αρχίσει ο χορός. Εκεί απολαμβάνει τη στιγμή και αφήνει τη γνώση, τη σκληρή δουλειά της προπόνησης και την ενδυναμωμένη του ψυχή να μιλήσουν.
