Με την παρούσα επιχειρείται ο καθορισμός των ορίων μεταξύ Μυθικού και Αρχαίου κόσμου, καθώς και η οριοθέτηση της απαρχής του σημερινού πολιτισμού που φέρει έως σήμερα ακέραια ορισμένα χαρακτηριστικά που διαμορφώθηκαν με το τέλος της εποχής των Ηρώων.
Βεβαίως όλες οι κοινωνίες σε όλες τις εποχές έχουν να επιδείξουν τις δικές τους εκδοχές για το πρότυπο του ήρωα και το πετυχαίνουν αυτό ως ένα βαθμό χωρίς όμως να κατορθώσουν να ξεπεράσουν το πρότυπο του Μυθολογικού ήρωα όπως ο πανάρχαιος άνθρωπος τον φαντάστηκε δηλ. νικητή επί του Υπερφυσικού, του Ακατόρθωτου, την κτίση της Αθανασίας που υπήρξε υπέρτατος σκοπός των ανθρώπων για χιλιάδες χρόνια.
Για να γίνω σαφής θα καλέσω τον αναγνώστη να θυμηθεί πως περίπου ήταν ο κόσμος την εποχή που γεννούνται οι Μύθοι και οι Ήρωες τους.
Λοιπόν οι άνθρωποι ήταν επί το πλείστον αμόρφωτοι, δεισιδαίμονες, ανήμποροι να δώσουν απαντήσεις σε πολλά ζητήματα που αφορούν την ύπαρξη τους, οι μεταφυσικές και ηθικές τους αναζητήσεις περιορίζονται εξαιτίας της καθημερινής ανάγκης για επιβίωση, ενώ όλη η Γνώση προέρχεται από αυτό που υπάρχει γύρω τους και οι πέντε τους αισθήσεις μπορούν να αντιληφθούν, ή απλώς άφηναν τα ένστικτα τους να εξελιχθούν. Αναγκαστικά όμως ζούσαν οργανωμένα κατά ομάδες (με οικογενειακή κυρίως υφή – γενιά), οργανώνουν υποτυπώδεις κοινωνίες και χτίζουν τους πρώτους οικισμούς – πόλεις, συνήθως πάνω σε υψώματα για περισσότερη ασφάλεια τόσο από φυσικούς κινδύνους π.χ. πλημμύρες όσο και από επιθέσεις άλλων ομάδων-φυλών.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον μιας μετα-κατακλυσμιαίας εποχής αρκετές χιλιάδες χρόνια προ ιστορικών χρόνων (πολλοί σύγχρονοι ιστορικοί μελετητές, αρχαιολόγοι, γεωλόγοι, θεωρούν την ύπαρξη ενός παγκόσμιου κατακλυσμού πραγματικό γεγονός, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι στην Ελληνική μυθολογία η αρχή του ανθρώπινου πολιτισμού – όπως και στην Εβραϊκή μυθολογία αλλά και στη μυθολογία αρκετών αυτοχθόνων λαών της Νοτίου Αμερικής – ξεκινά με το τέλος ενός τρομερού κατακλυσμού) γεννάται το ιδανικό πρότυπο του ήρωα, ο οποίος ήρωας απαραίτητα διαθέτει φυσική ρώμη, είναι άριστος χειριστής των όπλων, πράγμα που τον καθιστά ατρόμητο και ικανό για σπουδαία έργα, γεγονός που του δίνει αίγλη και κοινωνική ισχύ καθώς τα πλήθη τον θαυμάζουν για τις ικανότητες του αυτές, έχουν ανάγκη την παρουσία του και στο τέλος προσπαθούν να του μοιάσουν.
Έτσι προκύπτουν πρόσωπα που γίνονται αντικείμενο λατρείας από το μεγαλύτερο μέρος των ανθρώπων που δεν μπορούν από μόνοι να αντιμετωπίσουν τους καθημερινούς κινδύνους. Αυτά τα πρόσωπα λοιπόν αποκτούν υπερφυσική υπόσταση και οντότητα αποθεώνονται από τους κοινούς θνητούς, τα κατορθώματα τους περνούν από στόμα σε στόμα, από γενεά σε γενεά, η δύναμή του Λόγου γονιμοποιεί την ανθρώπινη φαντασία και το νήμα του Μύθου δεν αργεί να εξελιχθεί σε τυπικό μέρος λατρευτικών συνηθειών αποκτώντας έτσι και παιδευτικό παιδαγωγικό χαρακτήρα. Κάθε νέος αναζητά πρότυπα στο βίο και την πολιτεία των ηρώων της εποχής, και απάντηση στο ερώτημα του προορισμού της ζωής, είναι Ισόθεος – Ημίθεος. Είναι οι άγιοι της εποχής και κάθε ευσεβής νέος οφείλει να τους μοιάσει και να τους σέβεται.
Οι μάγοι παραχωρούν σταδιακά τα σκήπτρα της Γνώσης στους πάνσοφους Ιερείς που με δική τους έμπνευση δημιουργούν έναν κώδικα συμβολισμού μια πορεία όπου κάθε άξιος ευπατρίδης έπρεπε να πορευθεί εάν ήθελε να σταθεί πλάι στους θεούς.
Το απαύγασμα αυτής της διαδικασίας είναι η Ελληνική Μυθολογία όπου θεοί φέροντες χαρακτηριστικά ηρώων και πάθη ανθρώπων, θνητοί με υπερφυσικές ιδιότητες εμπλέκονται σε καθημερινές καταστάσεις όπως: πόλεμος, έρωτας, δικαίωση, τιμωρία, δοκιμασία, άθλος, καθορίζοντας έτσι τα πλαίσια και τον Ηθικό κώδικα και εν γένει τον κανονισμό λειτουργίας της κοινωνίας.
Στην πολυετή και αδιάκοπη δράση της η Προφορική Παράδοση προίκισε με νέα όπλα το πρότυπο του ιδανικού ήρωα όπως σύνεση, αρετή, τιμιότητα, μεγαλοπρέπεια, χαρακτηριστικά που καθιστούν τον κάτοχο τους ευγενή και αυτό το γεγονός πιστοποιεί τη θεϊκή ή βασιλική τους προέλευση.
Ο Περσέας, ο Ηρακλής, ο Θησέας, ο Ιάσονας και οι βίοι τους αποτελούν το μοντέλο δράσης του Ηρωικού Ανθρώπου. Η απαράμιλλη γοητεία των περιπετειών τους καθώς και η ένδοξη πορεία τους αποτελούν διαδικασία μίμησης-μύησης και πρόκληση για κάθε ευγενή και ενάρετο νέο. Ο ηρωικός τρόπος ζωής είναι η απάντηση στην αναζήτηση της αλήθειας είναι το Φιλοσοφείν της εποχής.
Έως ότου ο Όμηρος τελώντας κι αυτός με τη σειρά του το Χρέος στο Θείο Λόγο, επιφορτίσει τον ομηρικό ήρωα με δύο νέα στοιχεία, την Αυτοθυσία και την Τηλεμαχία(Τηλεμαχία = Μάχη από Μακριά = Αγώνας εκ του Ασφαλούς = Γνώση-Σοφία + Τεχνολογία).
Τα ομηρικά έπη από μια διαφορετική προσέγγιση σηματοδοτούν το Τέλος μιας εποχής και την Αρχή μιας νέας και θα εξηγήσω αμέσως τι εννοώ.
Το κεντρικό και Τραγικό πρόσωπο της Ιλλιάδος είναι ο Αχιλλέας ο οποίος γνωρίζει εκ προτέρων το τέλος του και χωρίς να γνωρίζει την έκβαση του πολέμου ακολουθεί τη μοίρα του σαν γνήσιος ήρωας (έννοια της αυτοθυσίας) και λαμβάνει μέρος στις εχθροπραξίες αναδεικνύοντας την υπέρτατη ανδρεία. Είναι ο κλασσικός Μυθικός ήρωας ο οποίος μάχεται ανιδιοτελώς τιμώντας τα όπλα και την καταγωγή του ώσπου ένα ζήτημα Ηθικής Τάξης (διαμάχη και προσβολή από τον Αγαμέμνων) τον κρατά εκτός μάχης. Οι γεωστρατηγικές βλέψεις των Αχαιών και τα προσωπικά του οφέλη από μια πιθανή άλωση της Τροίας τον αφήνουν παγερά αδιάφορο, έως ότου ένα άλλο Ηθικό ζήτημα πιο ισχυρό, αυτό της απονομής Δικαιοσύνης για τον άδικο χαμό του επιστήθιου φίλου του Πάτροκλου. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο τρόπος με τον οποίο όμως θα ηττηθεί είναι χαρακτηριστικός: Ο Πάρης εισάγει ένα νέο μοντέλο Ήρωα και μια νέα μορφή πολέμου. Προφυλαγμένος πίσω από τα Τείχη της Τροίας αξιοποιεί με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τη Γνώση (μυστικό της Αχίλλειου Πτέρνας) και την τεχνολογία (τόξο με φαρμακερά βέλη) και κατορθώνει αυτό όπου ο πιο ανδρείος ανάμεσα στους Τρώες (Έκτορας) δεν μπόρεσε, και αμέσως αναγορεύεται σε ηρωική μορφή της πατρίδας του (εξαιρετικής ομοιότητας είναι η βιβλική σκηνή όπου ο μικρόσωμος και ασήμαντος βοσκός – πλην όμως προικισμένος με σοφία και πίστη στο θεό – Δαβίδ εξοντώνει τον ανίκητο και τρομερό Γολιάθ) καθιερώνοντας έτσι την Τηλεμαχία ως νέα μορφή αγώνος. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι ο μοναδικός απόγονος του πιο σοφού ανάμεσα στους Αχαιούς του Πολυμήχανου Οδυσσέα ονομάζεται Τηλέμαχος.
Το μέλλον ανήκει πλέον στη Γνώση και την Τεχνολογία.
Η γνώση της Αχίλλειου Πτέρνας του αντιπάλου είναι πλέον το ζητούμενο, η φυσική ρώμη, και η ανδροπρέπεια περνούν σε δεύτερη μοίρα, η Παλαιά Ηθική αποκαθίσταται από μια νέα πιο εξελιγμένη και βέβαια έχει τους δικούς της στόχους (εντελώς συμπτωματικά το ίδιο θα συμβεί και με τη χριστιανική θρησκεία η Παλαιά Διαθήκη αποκαθίσταται από την Καινή).
Δεδομένου ότι η Παγκόσμια Γνώση που έχει συσσωρευτεί έχει αλλάξει κατά πολύ την αίσθηση του ανθρώπου για το περιβάλλον και τη φύση έχει δημιουργήσει νέες ανάγκες και νέους τρόπους δράσης στην καθημερινή ζωή και βεβαίως και σε αυτή του πολέμου (πόλεμος πατήρ πάντων). Η Τέχνη – Επιστήμη έρχεται να δώσει εξηγήσεις, θα χαράξει συντομότερους δρόμους, θα απλουστέψει την ζωή, και θα εξοικονομήσει πολύτιμο χρόνο για την ανάδειξη του ανθρώπινου πνεύματος.
Στο σημείο αυτό αξίζει να παρατηρήσουμε τη χρονική στιγμή που συντάσσονται τα κείμενα της Ιλλιάδος και της Οδύσσειας. Είναι η οριακή στιγμή στην ιστορία της ανθρωπότητας όπου ο Γραπτός Λόγος εκλαϊκεύεται και από Επίτευγμα υψηλής τεχνολογίας στα χέρια του Ιερατικού κόσμου γίνεται παραγωγικό εργαλείο στη διάθεση χαρισματικών ανθρώπων, οι οποίοι μέλλει να αλλάξουν τον κόσμο και να θέσουν τα θεμέλια της σύγχρονης επιστημονικής γνώσης.
Ιστορικά αυτό θα συμβεί περί τον 8ο αιώνα π.χ. όπου ο ανανεωμένος από τις αποικίες και τις κτήσεις και ενοποιημένος πολιτισμικά αρχαιοελληνικός κόσμος ετοιμάζεται να δώσει στην ανθρωπότητα μια Νέα Ηθική βασισμένη εξολοκλήρου στην ορθολογική χρήση των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Όμως ο πολιτισμός αυτός ο οποίος βασίστηκε επί χιλιάδες έτη στα ηρωικά πρότυπα θα ήταν αδύνατο να πορευθεί δίχως Εθιμική Μνήμη, δίχως νοσταλγία για το ένδοξο μυθικό παρελθόν με τους Ισόθεους Άνδρες. Το ηρωικό πρότυπο επιστρέφει σε μια εποχή όπου οι πολεμικές συρράξεις ανά τον κόσμο δεν έχουν τελειωμό ενώ η πολεμική πρακτική βασίζεται περισσότερο στη διοικητική μέριμνα, παρά στη ρώμη, στη διπλωματία, την κατασκοπία και στις τεχνολογικές εξελίξεις.
Η ανάγκη για τη διατήρηση των ηρωικών προτύπων είναι πάντα επίκαιρη και έτσι ο Ελληνικός κόσμος θα αναδείξει ένα νέο είδος ήρωα αυτό του «καλού καγαθού» του Ιδανικού Ανθρώπου του Τέλειου Αθλητή. Η έννοια του άθλου μετουσιώνεται στην ιδέα του Αγώνα με αποκορύφωμα τη θεσμοθέτηση των Ολυμπιακών Αγώνων των οποίων η έναρξη χρονολογείται από το 776 π.χ. (περίπου δηλ. την εποχή όπου η χρήση του σημερινού αλφαβήτου γίνεται ευρέως γνωστή). Οι άθλοι και τα κατορθώματα των ηρώων δίνουν τη θέση τους στα διάφορα αγωνίσματα, και η συμμετοχή στον αγώνα δεν είναι παρά μια απόπειρα μίμησης από τους νέους του ηρωικού τρόπου ζωής. Ο αγώνας για την επιβίωση – επικράτηση παραχωρεί τη θέση του στην έννοια του αγώνα ο οποίος αποκτά ιερή υπόσταση όπως ακριβώς και πολυπόθητη Νίκη, έννοιες οι οποίες με τη δύναμη της Τέχνης θεοποιούνται και λατρεύονται ως άλλες θεότητες.
Η ιστορική συγκυρία της έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων συμπίπτει επίσης με την ωρίμαση του θεσμού της πόλης κράτους και αποτελεί την απόπειρα του αρχαιοελληνικού κόσμου να συσφίξει τις σχέσεις των διάσπαρτων ανά τη Μεσόγειο Ελληνικών πόλεων. Η τακτική 4ετής συνάντηση των επιφανών νέων όλων των Ελληνικών πόλεων με αφορμή τις λατρευτικές και αθλητικές εκδηλώσεις ενίσχυσε την οικουμενική συνείδηση των διαφόρων πόλεων – κρατών και αποτελεί την πρώτη κατ’ ουσία απόπειρα για τη δημιουργία του πρώτου «κοινού» θεσμού με θρησκευτικό και πολιτισμικό χαρακτήρα. Η τακτική 4ετής συνάθροιση όλων των επιφανών νέων των πόλεων – κρατών για την από κοινού τέλεση των λατρευτικών καθηκόντων αλλά και η Πανελλήνια αποδοχή των ολυμπιονικών με όλα τα προτερήματα που έφερε η πολυπόθητη νίκη, έφερε και τους ηγέτες των ελληνικών πόλεων πιο κοντά, αρχίζοντας έτσι μια νέα «εθνική συνείδηση» να διαμορφώνεται (μία από τις αιτίες του αποκλεισμού όλων των «βαρβάρων» από τους αγώνες) γεγονός που θα αποβεί σωτήριο κατά τους Περσικούς πολέμους οι οποίοι δε θα αργήσουν να ακολουθήσουν, όπως δεν θα αργήσει να ακολουθήσει και η Ελληνιστική Εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Η καταλυτική σημασία του αθλητισμού στην αρχαία Ελλάδα επιβεβαιώνεται και από το γεγονός ότι στο σημαντικότερο θρησκευτικό – πολιτικό κέντρο της εποχής στους Δελφούς, τελούνται επίσης αθλητικοί αγώνες με «οικουμενική εμβέλεια» τα γνωστά Πύθια.
Ο ανταγωνισμός στους Ολυμπιακούς αγώνες είναι υψηλός και η πόλη που θα αναδείξει τους περισσότερους ολυμπιονίκες «αυξάνει» σε επιρροή επειδή η σπουδαία αθλητική επίδοση είναι δείγμα «παιδείας και ευμάρειας» ενός τόπου, έκτοτε, έως και σήμερα. Όσο όμως κι αν αυτό ακούγεται παράδοξο οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι μια «ειρηνική αναμέτρηση» και αυτό δεν περνά απαρατήρητο από κανέναν (χαρακτηριστικές και καθόλου τυχαίες οι επιδόσεις των Σπαρτιατών για τα αγωνίσματα της Οπλιτοδρομίας και του Παγκρατίου).
Όλο το τελετουργικό των αρχαίων ολυμπιακών αγώνων είναι ένα μυητικό – παιδαγωγικό σύστημα μέσο του οποίου ο Ολυμπιονίκης – Ήρωας «εισέρχεται» διάμεσου της κρύπτης εντός του σταδίου (χώρος δράσης ήρωα – πεδίο μάχης) «ορκισμένος» να αγωνιστεί σύμφωνα με τους κανόνες (ηθικός κώδικας) και αγωνίζεται με ένα και μόνο στόχο τη Νίκη (πραγματοποίηση άθλου – επικράτηση).
Ακόμη και η σειρά που λαμβάνουν χώρα τα διάφορα αγωνίσματα δεν είναι καθόλου τυχαία: προηγούνται τα δρομικά αγωνίσματα τα οποία προϋποθέτουν φυσικές κυρίως ικανότητες ταχύτης και αντοχή, (ευγενή καταγωγή – καταλληλότητα), ακολουθούν τα παλαιστικά, πάλη, πυγμή, παγκράτιο, τα οποία προϋποθέτουν φυσική ρώμη και τεχνική (που σημαίνει ανδρείος – ικανός να μάχεται) και τέλος οπλιτοδρομία με πλήρη οπλισμό που είναι και το αγώνισμα των καλύτερα εκπαιδευμένων στρατιωτών της εποχής. Και βέβαια δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παρόμοια είναι και η σειρά στα αγωνίσματα του πεντάθλου (άλμα, δίσκος, στάδιο, ακόντιο, πάλη) καθώς επίσης και τα αγωνίσματα της ιπποδρομίας και αρματοδρομίας του κατ εξοχήν ηρωικού και πολεμικού αγωνίσματος. Στα «άθλα επί Πατρόκλω» συναντάμε πολλά από αυτά τα αγωνίσματα τα οποία βεβαίως είναι και τα πιο θεαματικά (στους σύγχρονους βεβαίως αγώνες οι αυτοκινητοβιομηχανίες και οπλοβιομηχανίες δε μετέχουν με κανένα τρόπο).
Και όλα αυτά γιατί; Για τα λάφυρα του πολέμου; Όχι βέβαια.
Το εκπαιδευτικό – παιδαγωγικό σύστημα του αρχαιοελληνικού κόσμου χρησιμοποίησε τον αθλητισμό ως μέσω τελειοποίησης της ανθρώπινης προσωπικότητας σε συνδυασμό με τις αξεπέραστες ηθικές αξίες που προβάλλουν οι φιλόσοφοι της εποχής, για να «διαμορφώσουν» το πρότυπο του «Νέου Ήρωα» αυτό του «καλού καγαθού» πολίτη του ικανού να προασπίσει τα συμφέροντα της πόλης σεβόμενος πάντοτε όμως τα δικαιώματα των πιο αδύναμων και των ηττημένων (ο Αχιλλέας πρώτος, συνεπαρμένος από το δράμα του γερο Πρίαμου θέτει το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων παραδίδοντας του τη σωρό του Έκτορα).
Οι αρχαίοι Ολυμπιονίκες με περισσή μετριοφροσύνη και ευσέβεια «κύπτουν» το κεφάλι για να στεφανωθούν τον ταπεινό κότινο της νίκης, το απόλυτο σύμβολο τιμής και αξιοσύνης για κοινό θνητό, είναι η πολυπόθητη στιγμή της Αθανασίας για τον Πρώτο ανάμεσα στους καλύτερους.
Ο κατάλογος τον αρχαίων ολυμπιονικών είναι μακρύς και η ανάλυση της βιογραφίας ορισμένων από αυτούς θα αποτελούσε ξεχωριστό θέμα συζήτησης, θα σταθώ όμως σε δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, αυτές του Μίλων του Κροτωνιάτη και του Πολυδάμα του Σκοττουσέου, οι βίοι των οποίων φέρουν τόσα κοινά, παρ’ ότι έζησαν με διαφορά μεγαλύτερη από αιώνα συμπίπτουν στη στάση ζωής τους και το αποδεικνύουν αυτό περίτρανα τα παρακάτω περιστατικά.
Ο Μίλων ο μεγαλύτερος κατά τεκμήριο παλαιστής της αρχαιότητας, εμφανίζεται στην πρώτη γραμμή της μάχης (με μια γειτονική πόλη του Κρότωνα τη Σύβαρη) φορώντας στους ώμους λεοντή και κρατώντας ρόπαλο, με αποτέλεσμα οι Συβαρίτες να θεωρήσουν ότι ο Ηρακλής είναι στο πλευρό των εχθρών και αμέσως τρέπονται σε φυγή. Λέγεται ακόμη ότι ο Μίλων ανήκε στους Πυθαγόρειους (παρόλη την αντιπάθεια του Πυθαγόρα για το άθλημα της πάλης) και ότι κατά τη διάρκεια συμποσίου, κλονίσθηκε η αίθουσα στην οποία παραβρίσκονταν ο Μίλων και η συντροφιά του και πώς τους έσωσε όλους συγκρατώντας μια από τις κολόνες που στήριζαν τη στέγη προλαβαίνοντας και ίδιος να διαφύγει.
Παρόμοια φαντάζει και μια σχετική αφήγηση για τον Πολυδάμα (Θεσσαλός ολυμπιονίκης στο αγώνισμα του παγκρατίου) για τον οποίο λέγεται ότι σκότωσε με τα χέρια του ένα λιοντάρι στη περιοχή του Ολύμπου, και πως η φήμη του, στην εποχή του, ήταν τέτοια ώστε ο Δαρείος του Ώχου (νόθος γιος του Αρταξέρξη) τον προσκάλεσε στην αυλή του και τον προκάλεσε να αναμετρηθεί με τρεις επίλεκτους άνδρες του από τη φρουρά των αθανάτων. Ο Πολυδάμας εμφανίστηκε κρατώντας μόνον ένα ρόπαλο, και εξόντωσε και τους τρεις πάνοπλους Αθανάτους.
Αλλά και το τέλος των δύο ανδρών μοιάζει αρκετά. Ο Μίλων παγιδεύεται στον κορμό ενός δένδρου στην προσπάθεια του να αποτελειώσει τη διαδικασία υλοτόμησης του με σφήνες. Οι σφήνες πετάγονται έξω και τα ανίκητα άλλοτε χέρια παγιδεύονται στον κορμό. Μόνος και παγιδευμένος ο Μίλων θα κατασπαραχθεί στην ερημιά από αγρίμια. Αλλά και ο Πολυδάμας βρήκε παρόμοιο τέλος: κάποιο καλοκαίρι κατέφυγε μαζί με την παρέα του σε μια σπηλιά για να απαλλαγούν από τη φοβερή ζέστη, για κάποιο όμως λόγο η οροφή της σπηλιάς άρχισε να καταρρέει, και ο Πολυδάμας προτρέπει τους φίλους του να απομακρυνθούν. Πιστεύοντας ότι είναι ικανός να συγκρατήσει την οροφή της σπηλιάς βρίσκει τραγικό θάνατο όπως τραγικά πέθανε και ο Μίλων. Όχι όμως και άδοξα όπως πολλοί χαρακτήρισαν. Οι άνθρωποι αυτοί βίωσαν και υπερασπίστηκαν τον κοινωνικό τους ρόλο μέχρι Τέλους, υπερασπίζοντας τον συνάνθρωπο και τη φήμη τους, πολέμησαν άφοβα, απροφύλαχτα, επιδιώκοντας το ακατόρθωτο, λειτούργησαν ως πραγματικοί ήρωες υπηρετώντας τις αξίες του «καλού καγαθού» πολίτη, πρότυπο το οποίο ήταν πλασμένοι και ορκισμένοι να υπηρετούν (η τραγική ειρωνεία είναι ότι και σήμερα ο «σύγχρονος άνθρωπος» σχολιάζοντας το τέλος τους, επίσης «αγαθούς» θα τους χαρακτήριζε, με διαφορετική βέβαια χρήση του όρου).
Σήμερα με το επίπεδο της επιστημονικής γνώσης και ανακαλύψεων το μοντέλο της Τηλεμαχίας καθίσταται κυρίαρχη μορφή Αγώνα (μάχης), και οι Ομηρικοί χαρακτήρες και Ήρωες δε βρίσκουν πια πολλούς θαυμαστές. Η Τηλεπικοινωνία είναι ο συνηθισμένος τρόπος συσχέτισης των ανθρώπων.
Η σύγχρονη Γνώση και Τεχνολογία μας επιτρέπει να βιώσουμε ένα γεγονός (αθλητικό, θρησκευτικό, κοσμοϊστορικό, κ.τ.λ.) «εκ του ασφαλούς» χωρίς το παραμικρό «κόστος», και προσδοκώντας τι πια; Τους «Σύγχρονους Ήρωες»; Τους «πραγματικούς ήρωες» αυτούς που δρουν στη θετική πλευρά της Επιστήμης και της Δύναμης Της.
Τελειώνοντας θα κάνω μια ακόμη αναφορά στην ανεξίτηλη Ελληνική μυθολογία και στην «πληροφορία» που μας παραδίδει ο Φιλόστρατος, για την Παλαίστρα, κόρη του Ερμή η οποία έζησε στα δάση της Αρκαδίας τη νιότη της, και λέγει ότι …όλη η γη αγάλλεται για την εύρεση της Πάλης επειδή τα σιδερένια όπλα θα πεταχτούν μακριά και τα στάδια θα πάρουν γλυκύτερη δόξα από τα πολεμικά στρατόπεδα οι δε Άνθρωποι θα αγωνίζονται Γυμνοί…
Μελία 21/6/2004
