Διαβάστε ένα μικρό απόσπασμα από το λογοτεχνικό βιβλίο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη, “O παλαιστής και ο δερβίσης”.
Ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα που διαδραματίζεται στα πρώτα χρόνια του αιώνα μας, από το 2001 μέχρι το 2008, και σε διαφορετικές πόλεις: Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Ξάνθη, Αδριανούπολη, Κωνσταντινούπολη.
Το βιβλίο της Μιρέλας
Καλοκαίρι 2001
Ο ήλιος έκαιγε κάθετα. Τα ταμπούρλα χτυπούσανε επιθετικά, ρυθμικά, μεθυστικά. Τα ζευγάρια των παλαιστών είχαν σταθεί ο ένας απέναντι στον άλλο. Μισόγυμνα κορμιά, τυλιγμένα με πέτσινα παντελόνια. Το σώμα τους έσταζε λάδι για να γλιστράνε τα χέρια πάνω τους, καθώς θα προσπαθούν να γραπωθούν το ένα από το άλλο με άγριες κι αφύσικες λαβές.
Το πλήθος στις λιγοστές τσιμεντένιες κερκίδες αντρικό, λίγες γυναίκες μετριούνταν στα δάχτυλά. Κι ανάμεσά τους εκείνη, θαρραλέα, να απαθανατίζει την αντρική τελετουργία. Είχε σηκώσει τη φωτογραφική μηχανή και τραβούσε συνεχώς φωτογραφίες παρατηρώντας το πλήθος. Κανείς, φαινομενικά, δεν ασχολιόταν μαζί της, αν και ένας φαλακρός τύπος, στην ηλικία του πατέρα της, της έριχνε κάτι παλιομοδίτικες υπαινικτικές ματιές.
Οι νταουλτζήδες βάραγαν όλο και πιο δυνατά, ο κάμπος έπαιρνε φωτιά. Τα κορμιά πάλευαν μ’ ορμή, πάνω στο πατημένο χορτάρι του γηπέδου, άρπαζαν ο ένας τη σάρκα του άλλου, ορμούσαν ο ένας πάνω στον άλλο, έχωναν τις φαρδιές παλάμες τους όπου μπορούσαν για να ρίξουν ανάσκελα τον αντίπαλο.
Τρία ζευγάρια πάλευαν: Τον ξεχώρισε. Για τη Μιρέλα το να ξεχωρίσει έναν άντρα δεν ήταν μόνο ζήτημα αυτοπεποίθησης, ήταν και ζήτημα ενστίκτου. Ο Τούρκος παλαιστής δεν ήταν μόνο ένας απλός αντίπαλος. Ήταν κάποιος που γούσταρε να παλέψει μαζί του, και μάλιστα με τα δικά της όπλα. Για μια στιγμή ταυτίστηκε απόλυτα με τον αντίπαλο, θέλησε να βρεθεί στην πλευρά του Έλληνα παλαιστή, να τον παραμερίσει και να αρχίσει να παλεύει, σαν δυνατό κορίτσι που ήταν. Η φωτογραφική μηχανή σιώπησε, θαμπώθηκε. Ζαλίστηκε κάπως, γιατί σκέφτηκε ότι η αποστολή της ήταν να συμπεριλάβει το περιστατικό σαν μια μικρή αναφορά στο ταξιδιωτικό ρεπορτάζ για ολόκληρο τον νομό. Μήπως όμως το θέαμα αυτό αποτελούσε από μόνο του θέμα για ένα ολόκληρο αφιέρωμα;
Πέρασε λίγη ώρα, δεν την ένοιαζε ποιοι ακριβώς παλεύανε. Πεθυμούσε να τελειώσει ο αγώνας. Διψούσε. Παραδίπλα οι θεατές, οι συμπατριώτες της, φώναζαν και παρότρυναν τον Έλληνα.
Η πάλη τελείωσε. Τα ζευγάρια έδωσαν τα χέρια. Ιδρωμένοι. Ο παλαιστής που πρόσεχε τόση ώρα σκούπισε ένα ρυάκι ιδρώτα από το μέτωπο, πήρε μία πετσέτα και όπως επιβάλλει το τελετουργικό πέρασε μπροστά από τους θεατές παροτρύνοντάς τους, να πετάξουν μέσα νομίσματα. Τα σώματα των παλαιστών σκίαζαν τις κερκίδες καθώς διέρχονταν μπροστά από το κοινό. Μάκραινε το μπόι τους, τραβιόταν κι ο ήλιος παραπίσω στο μεταξύ.
“Άιντε μπαρμπάδες” μονολογούσε, σαν να απευθυνόταν σε θεατές σε παλιότερες εποχές.
