Με την συμπλήρωση πέντε χρόνων από την αναχώρηση του Παναγιώτη (23/05/2014 – 23/05/2019) νοιώθω την ανάγκη να γράψω κάποια πράγματα για να τιμήσω την μνήμη του φίλου μου.
Τον Παναγιώτη τον γνώρισα το 1983 όταν και πρωτοήρθε στην εθνική ομάδα των ανδρών.
Την ίδια εποχή επανήλθα και εγώ στην εθνική ομάδα των ανδρών μετά από απουσία σχεδόν τεσσάρων χρόνων και τεσσάρων χειρουργικών επεμβάσεων στο γόνατο.
Η εθνική ομάδα την εποχή εκείνη ήταν λιγότεροι από δέκα αθλητές και από τα δύο στυλ που διέμεναν και γυμνάζονταν στο Ο.Α.Κ.Α.
Οι σχέσεις που είχαν αναπτυχθεί μεταξύ των αθλητών που διέμεναν στους ξενώνες του Ολυμπιακού Σταδίου ήταν σχέσεις πραγματικής φιλίας, αλληλοσεβασμού, αλληλοεκτίμησης και συνεργασίας.
Σχεδόν όλοι οι αθλητές παλεύαμε στην προπόνηση και τα δυο στυλ αφού δεν είχαμε την πολυτέλεια πολλών αντιπάλων, γεγονός που μας βοήθησε πιστεύω όλους, ενώ μοιραζόμασταν το ίδιο ένα και μοναδικό (τον πρώτο χρόνο) ταπί πάλης κάτω από τις εξέδρες του κεντρικού σταδίου του ΟΑΚΑ.
Ο Παναγιώτης και ο αδελφός του ο Γιώργος διέμεναν στο δίπλα από εμένα δωμάτιο των ξενώνων του ΟΑΚΑ στο κτίριο Β, ενώ στην πρώτη πολυήμερη προετοιμασία που κάναμε στην Πρέβεζα (κοινή και τα δύο στυλ) μείναμε στο ίδιο δωμάτιο, ο Γιώργος, ο Παναγιώτης και ο γράφων.
Ο Παναγιώτης σαν μικρότερος υποχρεώθηκε να κοιμηθεί στο ράντσο του δωματίου (το οποίο και φυσικά δεν τον χωρούσε) με μικρή σχετικά γκρίνια, ενώ οι δύο μεγαλύτεροι καταλάβαμε τα δύο κρεβάτια. Θυμάμαι τα καψόνια που κάναμε μαζί με τον Γιώργο στον Ρούκι Παναγιώτη ο οποίος τα αντιμετώπιζε πάντα με τρανταχτά γέλια και χωρίς ποτέ να θυμώνει.
Ακολούθησαν και άλλες προετοιμασίες μέχρι τον Αύγουστο του 1983 όταν ο Παναγιώτης ταξίδευσε στις ΗΠΑ για το παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων (u-19) στο οποίο αναδείχθηκε Πρώτος και στα δύο στυλ που αγωνίσθηκε στα +87 κιλά.
Στην συνέχεια τον Σεπτέμβριο του 1983 ταξιδέψαμε στην Καζαμπλάνκα του Μαρόκου για τους Μεσογειακούς αγώνες στους οποίους ο Παναγιώτης αγωνίσθηκε στα +100 κιλά και στα δύο στυλ πάντα. Θυμάμαι ότι ο Παναγιώτης ήταν 97 – 98 κιλά και για να αγωνισθεί έπρεπε να ζυγισθεί περισσότερο από 100 κιλά. Αυτό σε συνδυασμό με μια γαστρεντερίτιδα που τον ταλαιπώρησε, (όπως και τους περισσότερους) έκανε την ζύγιση του δυσκολότερη και από τους αγώνες, αφού έπρεπε να καταναλώσει κάμποσα λίτρα νερού λίγο πριν την ζύγιση.
Μετά τους Μεσογειακούς αγώνες μπαίναμε στο έτος των Ολυμπιακών του 1984 στο Λος Άντζελες.
Ο Παναγιώτης επρόκειτο να στρατευτεί στις αρχές του 1984, ενώ εγώ είχα αποφοιτήσει πρόσφατα από την τότε Γυμναστική Ακαδημία (ΤΕΦΑΑ σήμερα) και συμφωνήσαμε τότε να διακόψω την αναβολή στράτευσης λόγω σπουδών που είχα σε τέτοιο χρόνο, ώστε να παρουσιασθούμε μαζί στον στρατό.
Έτσι και έγινε και στις 6 Φεβρουαρίου παρουσιασθήκαμε ο μεν Παναγιώτης στην Νιγρίτα, εγώ δε στην Κόρινθο (168 ΕΣΟ).
 |
 |
Ξαναβρεθήκαμε με τον Παναγιώτη μετά από 40 περίπου μέρες στην Στρατιωτική Σχολή Σωματικής Αγωγής που μετατεθήκαμε επίσης την ίδια μέρα.
Θυμάμαι τις επεισοδιακές μετακινήσεις μας από το ΟΑΚΑ στον Διόνυσο που ήταν το στρατόπεδο με ένα παλιό OPEL KADET που είχε ο Γιώργος και το δανειζόμασταν.
Κανονίζαμε τις υπηρεσίες και μπαίναμε πάντα μαζί, ενώ στην παρέα αργότερα προστέθηκε και ο Αντώνης Παπαδόπουλος που μετατέθηκε και αυτός εκεί και διέμενε επίσης στο ΟΑΚΑ.
Στην Ολυμπιάδα του 1984 ταξιδέψαμε και οι τρεις του Στρατοπέδου, (Ποικιλίδης, Παπαδόπουλος, Δεσκουλίδης) η συνέχεια όμως από τους αγώνες αυτούς ανήκει στο τιμώμενο πρόσωπο και περιέχει πολλά που οι περισσότεροι αγνοούν.
Ο Παναγιώτης στο Λος Άντζελες μετά το μποϋκοτάζ των Σοσιαλιστικών χωρών είχε στην κατηγορία των +100 κιλών της Ελληνορωμαϊκής έναν πανίσχυρο αντίπαλο που δύσκολα μπορούσε να νικήσει. Τον Γιουγκοσλάβο Ρέφικ Μεμίσεβιτς παγκόσμιο πρωταθλητή του 1981, αργυρό του 1982 και 1977 και χάλκινο του 1978. Οι αγώνες γίνονταν σε δυο γκρουπ και μετά την κλήρωση ο Παναγιώτης βρέθηκε στο ίδιο γκρουπ με τον γίγαντα Μεμίσεβιτς.
Θυμάμαι πριν ξεκινήσουν οι αγώνες συζητήσαμε ότι ο δρόμος για το χάλκινο μετάλλιο ήταν ανοιχτός αφού μόνο ο Μεμίσεβιτς έμοιαζε ανίκητος από τους αθλητές της κατηγορίας.
Βέβαια το σταρ σύστεμ των ΗΠΑ έκανε μεγάλη προπαγάνδα για τον Τζεφ Μπλάτνικ, τον Αμερικανό αθλητή που κληρώθηκε στο ίδιο γκρουπ με τον Παναγιώτη και τον Μεμίσεβιτς.
Ο Μπλάτνικ δυο χρόνια νωρίτερα είχε πρόβλημα με λέμφωμα Χότζκινς στην σπλήνα και το έντερο και το ξεπέρασε με χειρουργείο και χημειοθεραπείες. Θυμάμαι έγραφαν οι Αμερικάνοι «Ο Μπλάτνικ νίκησε τον καρκίνο, θα νικήσει και στους Ολυμπιακούς; Αναρωτιόμασταν με τον Παναγιώτη τι έλεγαν οι Αμερικάνοι αφού οι μέχρι τότε διακρίσεις του Μπλάτνικ ήταν ένα χάλκινο μετάλλιο σε Παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων και αυτό στο στυλ της ελεύθερης πάλης στο οποίο ειδικεύονταν.
Στον δεύτερο γύρο των αγώνων ο Παναγιώτης βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Μπλάτνικ και τον νίκησε σχετικά εύκολα παρά το κλίμα που είχε διαμορφωθεί από τους διοργανωτές για τον αθλητή που αγωνιζόταν στην χώρα του. Στην συνέχεια ακολούθησε το πιο περίεργο αποτέλεσμα των αγώνων, που ήταν η νίκη του Μπλάτνικ επί του Μεμίσεβιτς. Το αποτέλεσμα αυτό έδινε την δυνατότητα στον Παναγιώτη να αγωνισθεί για την 1-2 θέση αν στον τελευταίο αγώνα του γκρουπ, νικούσε η και αν ακόμη έχανε από τον Μεμίσεβιτς με 1-7 σημεία διαφορά έχοντας κερδίσει τεχνικό σημείο.
Ο Παναγιώτης στον αγώνα με τον Μεμίσεβιτς έχασε με 8-0 και τρεις παρατηρήσεις, αποτέλεσμα που έστελνε στον μεγάλο τελικό τον Μπλάτνικ, στον μικρό τελικό τον Μεμίσεβιτς και τον Παναγιώτη στον αγώνα για 5-6 θέση απέναντι στον θηριώδη Αιγύπτιο Χασάν Ελ Χαντάτ, αθλητή που ένα χρόνο πριν είχε στερήσει το μετάλλιο από τον Παναγιώτη στους μεσογειακούς αγώνες της Καζαμπλάνκα τόσο στο στυλ της Ελληνορωμαϊκής, όσο και στο στυλ της ελεύθερης πάλης.
Ο Παναγιώτης στον αγώνα του για 5-6 θέση κέρδισε καθαρά τον Χασάν Ελ Χαντάτ, όπως και ο Μπλάτνικ στον μεγάλο τελικό τον Σουηδό Τόμας Γιόχανσον καθώς και ο Μεμίσεβιτς τον Ρουμάνου Βίκτωρ Ντολίψι. Ο Σουηδός στην συνέχεια βρέθηκε θετικός σε χρήση απαγορευμένων ουσιών και τιμωρήθηκε, ενώ οι αθλητές από την Τρίτη θέση και κάτω ανέβηκαν μία θέση στην κατάταξη, με αποτέλεσμα ο Παναγιώτης να καταταγεί τελικά τέταρτος.
Αν δεν μεσολαβούσε το περίεργο αποτέλεσμα της νίκης του Μπλάτνικ επί του Μεμίσεβιτς, ο Παναγιώτης στα 19 του χρόνια θα ήταν 2ος η στην χειρότερη περίπτωση 3ος στην Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες και στην συνείδηση όλων όσων ήμασταν εκεί και είδαμε τον τρόπο που αυτό δεν συνέβη ο Παναγιώτης ήταν 2ος αφού μόνο ο Μεμίσεβιτς ήταν καλύτερος του και τον νίκησε.
Το χρυσό μετάλλιο του Μπλάτνικ όπως και του Φρέηζερ στα 90 κιλά ήταν τα πρώτα στην ιστορία της πάλης των Ηνωμένων Πολιτειών στο στυλ της Ελληνορωμαϊκής πάλης σε Ολυμπιακούς αγώνες.
Εκεί που τώρα είναι ο Παναγιώτης θα έχει την ευκαιρία να πάρει το μετάλλιο που του στέρησαν πίσω, αφού εκεί είναι και ο Μπλάτνικ από το 2012 μετά από επιπλοκή σε χειρουργείο καρδιάς και ο Μεμίσεβιτς από το 2004 καθώς και ο Ρουμάνος Ντολίψι από το 2009 και είμαι σίγουρος ότι έχουν αγωνισθεί ξανά και εφόσον εκεί δεν υπάρχουν περίεργα αποτελέσματα θα έχει αποκατασταθεί η τάξη.
Το σοκ αυτό ο Παναγιώτης λόγω του νεαρού της ηλικίας το ξεπέρασε γρήγορα και έτσι στο τέλος του 1984 βρεθήκαμε πάλι στις ΗΠΑ στην Φιλαδέλφεια για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα ενόπλων δυνάμεων (CISM) μιας και ήμασταν ακόμη στρατευμένοι. Θυμάμαι ότι μετά από τους αγώνες γελάγαμε και λέγαμε ότι μόνο Πόντιοι κατάφερναν αυτό που κατορθώσαμε οι δυο μας.
Στους αγώνες αυτούς που συμμετείχε σχεδόν σύσσωμη η εθνική ομάδα, αφού όλοι ήταν τότε είτε στρατευμένοι είτε στα Σώματα ασφαλείας, ήμασταν οι μόνοι που κερδίσαμε χρυσό μετάλλιο.
Ποιο ήταν το παράδοξο που γελούσαμε; Ο Παναγιώτης κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο στυλ της ελεύθερης πάλης, ενώ εγώ στο στυλ της Ελληνορωμαϊκής. Στα στυλ που ειδικευόμασταν ήμασταν αντίστοιχα δεύτερος και τρίτος.
Το μετάλλιο που δεν κερδίσαμε στο στυλ μας στους αγώνες CISM του 1984 το κερδίσαμε το 1990 στην δεύτερη συμμετοχή μας σε αυτούς τους αγώνες που έγιναν ξανά στις ΗΠΑ, στην Ουάσιγκτον μιας και υπηρετούσαμε πλέον ο Παναγιώτης στην Πυροσβεστική και εγώ στην Αστυνομία.
Και αυτήν την φορά τα χρυσά μετάλλια που κερδίσαμε ήταν τα μοναδικά της αποστολής, ενώ αυτήν την φορά αγωνισθήκαμε μόνο στο καλό μας στυλ.
Ο Παναγιώτης μου παραπονιόταν θυμάμαι ότι όταν πήγαινα στην Θεσσαλονίκη έμενα περισσότερες φορές στο σπίτι του αδελφού του Γιώργου και λιγότερο στο δικό του αλλά για αυτό υπήρχε μια λογική εξήγηση.
Ο Γιώργος παντρεύτηκε την σύζυγο του Κατερίνα, δέκα μέρες πριν από τον δικό μου γάμο, ενώ ο μεγάλος του γιος Αλέξανδρος είχε δέκα μέρες διαφορά με την κόρη μου Νένα έτσι η φιλία μας έδεσε περισσότερο γιατί έγινε πλέον οικογενειακή.
Ο Παναγιώτης παντρεύτηκε αργότερα την σύζυγο του Ρίτσα καθότι μικρότερος, ενώ η μεγάλη του κόρη Αναστασία ήταν πέντε χρόνια μικρότερη από τον Αλέξανδρο και την Νένα.
Ο Παναγιώτης πληγώθηκε από την πάλη αρκετές φορές με πρώτη τον Οκτώβριο του 1986, όταν στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα της Βουδαπέστης στον αγώνα του με τον Ρουμάνο Βασίλη Ανρέϊ, τραυματίστηκε σοβαρά στο γόνατο και περιορίσθηκε στην 6η θέση, ενώ για να ξεπεράσει τον τραυματισμό αυτό, αναγκάσθηκε να ταξιδέψει στο Σικάγο των ΗΠΑ όπου ήταν πολύ αγαπητός από την πρώτη επίσκεψή του το 1983 και το παγκόσμιο πρωτάθλημα εφήβων. Εκεί ο Παναγιώτης χειρουργήθηκε με επιτυχία στον έσω πλάγιο σύνδεσμο και επανήλθε σχετικά γρήγορα στα ταπί.
Η δεύτερη φορά που η πάλη τον πλήγωσε πολύ ήταν το 1988, όταν και η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή τον απέκλεισε από την Ολυμπιάδα της Σεούλ. Θυμάμαι ότι η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή (Ε.Ο.Ε.) είχε βάλλει όριο ουσιαστικά ένα και μοναδικό, την πρώτη 6άδα του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1988 στο οποίο ο Παναγιώτης δεν είχε καταφέρει να μπει. Την ίδια χρονιά ο Παναγιώτης σε διεθνή τουρνουά είχε κερδίσει τον Πολωνό Ανρέϊ Βρόνσκι και τον Αμερικανό Ντένις Κοσλόφσκι (πρώτο και τρίτο νικητή αντίστοιχα στη Σεούλ).
Ο Μπάμπης Χολίδης που κέρδισε το μοναδικό μετάλλιο της Ελληνικής αποστολής είχε προκριθεί οριακά, αφού στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1988 ήταν 6ος. Για την ιστορία να αναφέρω ότι μαζί με τον Παναγιώτη η ΕΟΕ απέκλεισε τον Δημήτρη Θανόπουλο (ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 1984), τον Γιώργο Νικήτα, τον Δημήτρη Καραπαντσίδη, τον Παναγιώτη Καλαϊτζίδη, τον Ιωακείμ Βασιλειάδη και τον Κώστα Αβράμη, αθλητές με δυνατότητες να φθάσουν ακόμα και μέχρι το μετάλλιο. Την Ολυμπιακή αποστολή που ταξίδευσε με τσάρτερ της Ολυμπιακής στην Σεούλ αποτελούσαν πενήντα αθλητές και διακόσιοι συνοδοί.
Μετά την Σεούλ ο Παναγιώτης είχε χάσει πλέον το πάθος που είχε για την πάλη και οι τέταρτες θέσεις που είχε στα Πανευρωπαϊκά του 1993 και 1991 η 5η το 1994 το χρυσό μετάλλιο στους Μεσογειακούς της Αθήνας το 1991, η 8η θέση στους Ολυμπιακούς του 1992 και η 5η θέση στους Ολυμπιακούς του 1996 ήταν το ελάχιστο για την κλάση του Παναγιώτη.
|
 |
Η πάλη όμως συνέχισε να πληγώνει τον Παναγιώτη και μετά το τέλος της αθλητικής του καριέρας και το νέο χτύπημα ήρθε το 2004 μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Πολλοί άνθρωποι του αθλήματος στις αρχαιρεσίες της ομοσπονδίας στο τέλος του 2004 αποφάσισαν να στηρίξουν τον Παναγιώτη για πρόεδρο της Ομοσπονδίας πάλης, με ένα επιτελείο ανθρώπων που απολάμβανε της εμπιστοσύνης του Παναγιώτη. Δεν θα μπορούσα να μην συστρατευθώ με τον Παναγιώτη αφού πάντα ήμασταν στο ίδιο στρατόπεδο και ποτέ κανένας δεν μπόρεσε να μας φέρει αντιμέτωπους.
Η απογοήτευση του Παναγιώτη ήταν μεγάλη μετά την εκλογική διαδικασία, όχι γιατί χάσαμε τις εκλογές, όσο για την εμπάθεια που έδειξε κάποιος «φίλος» και συναθλητής μας, που δρούσε πάντα παρασκηνιακά και κίνησε γη και ουρανό για να μην φθάσει ο Παναγιώτης στην προεδρία της ομοσπονδίας.
Είμαι σίγουρος ότι αν ο Παναγιώτης γινόταν πρόεδρος της ομοσπονδίας πάλης το 2004 θα είχε αλλάξει την ιστορία του αθλήματος, που βλέπουμε σήμερα που έχει οδηγηθεί. Μοιραία αφού η πάλη του έκλεισε την πόρτα, ο Παναγιώτης καταξιώθηκε με την διοικητική δουλειά που έκανε ΑΝΙΔΙΟΤΕΛΩΣ στον ΠΑΟΚ, που είχε αναδειχθεί σε κορυφαίο παράγοντα και στην προ Σαββίδη εποχή έχοντας ένα πολύ – πολύ μικρότερο του σημερινού προϋπολογισμό. Αλλά και επί Σαββίδη, σαν καλός μπίζνεσμαν που είναι, είδε στον Παναγιώτη τις ικανότητες του και τον είχε δεξί του χέρι.
Δηλαδή ο Παναγιώτης έκανε για τον ΠΑΟΚ και το ποδόσφαιρο που ήταν ένας ξένος στίβος για αυτόν και όχι για την ομοσπονδία πάλης που ήταν ο φυσικός του χώρος. Μετά τις εκλογές της ομοσπονδίας πάλης του 2004 θυμάμαι κάθε φορά που μιλούσαμε μου έβαζε σαν όρο να μην μιλήσουμε για πάλη, όμως χωρίς να το καταλάβουμε η κουβέντα μας πήγαινε εκεί αφού η ζωή μας ήταν ζυμωμένη με την πάλη και σκασμένος άναβε τσιγάρο και μου έλεγε «αλλάζουμε κουβέντα».
Το τσιγάρο το έκοψε μαχαίρι μετά την περιπέτεια του Γιώργου το Μάϊο του 2012 και το By-pass που υποβλήθηκε. Εκείνες τις δύσκολες μέρες για τον Γιώργο μιλούσαμε πολλές ώρες καθημερινά στο τηλέφωνο. Η περιπέτεια του Γιώργου ίσως ήταν ένα καμπανάκι και για τον Παναγιώτη που πέρα όμως από το σταμάτημα του τσιγάρου το αγνόησε.
Ανωτέρω είπα ότι ποτέ δεν ήμασταν σε αντίπαλα στρατόπεδα όμως επειδή μου αρέσει να ακριβολογώ, πρέπει να αναφέρω ότι είμαι φίλαθλος της ΑΕΚ και όταν ο Παναγιώτης ερχόταν με τον ΠΑΟΚ στην Αθήνα για τον αγώνα με την ΑΕΚ μέχρι και το 2011 καθόμασταν μαζί και βλέπαμε τον αγώνα από την εξέδρα του ΟΑΚΑ που το θεωρούσαμε σπίτι μας, χωρίς ποτέ να χαλάσουμε τις καρδιές μας και κάνοντας την πλακίτσα μας ο ένας στον άλλο όπως όταν ήμασταν παιδιά.
Δυστυχώς από το 2011 και μετά δεν βρεθήκαμε από κοντά, μιλούσαμε όμως τακτικά στο τηλέφωνο και θυμάμαι είχαμε κανονίσει να βρεθούμε μετά τον τελικό κυπέλλου ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ-ΠΑΟΚ τον Μάϊο του 2014 στο σπίτι μου. Η ήττα του ΠΑΟΚ και τα play-off που ακολουθούσαν τον ανάγκασαν να φύγει εσπευσμένα για Θεσσαλονίκη χωρίς να συναντηθούμε.
Δυστυχώς μερικές φορές πιστεύουμε ότι ο χρόνος μας είναι άπειρος και έτσι δεν προλάβαμε να συναντηθούμε γιατί μετά από δύο βδομάδες ο Παναγιώτης ταξίδευσε. Όμως επειδή θέλω στο τέλος να ευθυμήσουμε λίγο, θα αναφερθώ σε μια ιστορία από τις πολλές που ζήσαμε με τον Παναγιώτη, από το τουρνουά ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ του 1991 στην Ηλιούπολη. Αγωνιζόμασταν και οι δύο στο τελικό της κατηγορίας μας, ο Παναγιώτης με τον Ρώσο Καρέλιν και εγώ με τον Τσεχοσλοβάκο Παλατίνους.
Ο Παναγιώτης αγωνιζόταν προτελευταίος και εγώ τελευταίος. Μέσα στο προθερμαντήριο είχαμε απομείνει οι τέσσερις αθλητές. Κάποια στιγμή είμαστε αντιμέτωποι και οι τέσσερις και εγώ κοιτώντας τον Καρέλιν του κάνω την χαρακτηριστική κίνηση θα σε κανονίσει ο Παναγιώτης. Ο Καρέλιν αμέσως κατάλαβε το χιούμορ μου και χαμογέλασε, ενώ η αντίδραση του Παναγιώτη ήταν αυτή που έβγαλε πολύ γέλιο και στους τέσσερις μας και έδιωξε προς στιγμή το στρες εκείνων των στιγμών. Ο Παναγιώτης λοιπόν μου φώναξε, «τρελός είσαι ρε και τον κουρδίζεις, θέλεις να με σκοτώσει» και με πήρε στην άκρη του ταπί του προθερμαντηρίου να παλέψουμε ελαφριά λίγο πριν τον αγώνα και φροντίζοντας να έχω πλάτη τον Καρέλιν για να μην τον προκαλέσω ξανά.
Τελειώνοντας, διαπιστώνω ότι το ταξίδι αυτό του Παναγιώτη πριν από πέντε χρόνια με πόνεσε πάρα πολύ και εκεί συνειδητοποιείς τελικά πόσο φίλος ήταν αυτός που έφυγε. Κάθε φορά που πρέπει να πάω Θεσσαλονίκη έκτοτε το αναβάλλω και τελικά ο λόγος ίσως να είναι αυτός.
Θα ήθελα να δώσει ο Θεός δύναμη στη σύζυγο, τα παιδιά του, τους γονείς του, τον αδελφό του και όλους τους συγγενείς και φίλους του για να τον θυμούνται, περήφανο, αξιοπρεπή και φιλότιμο όπως ήταν.
Δεσκουλίδης Ηρακλής 168 ΕΣΟ για την σειρούλα του.
