Παίρνοντας αφορμή από ένα βίντεο αφιέρωμα στο Γιάννη Αρζουμανίδη που ανέβηκε πρόσφατα στο palema.gr κάθισα και έγραψα κάποιες από τις σκέψεις, που μου ήρθαν ασυναίσθητα στο μυαλό.
Είχα την τύχη να γνωρίσω το Γιάννη Αρζουμανίδη όταν άρχισε να ασχολείται με την ελευθέρα πάλη. Με είχε καλέσει στην Εθνική ομάδα ο προπονητής του, Κωνσταντίνος Σωτηριάδης, προκειμένου να είμαι ένας από τους βασικούς παρτενέρ του και να βοηθάμε ο ένας τον άλλον… Παρόλο που στα πρωταθλήματα ήμασταν αντίπαλοι.
Ανάμεσά μας αναπτύχθηκε μια πολύ δημιουργική αθλητική συναναστροφή και μια πραγματική φιλία. Από τη μια εγώ, αναγνωρίζοντας την αθλητική ανωτερότητά του, προσπαθούσα να γίνω καλύτερος. Από την άλλη αυτός, αναζητώντας αξιόλογους αντιπάλους, βελτιωνόταν συνεχώς και προσέγγιζε περισσότερο τους στόχους του.
Τώρα, που έχουν περάσει κάποια χρόνια, αντιλαμβάνομαι ακόμα καλύτερα την αξία αυτού του αθλητικού διαλόγου και αναρωτιέμαι… Αν δεν είναι αυτό το νόημα του αθλητικού ιδεώδους και του ευ αγωνίζεσθαι, τότε ποιο είναι;
