Ομολογώ πως είχα έντονους ενδοιασμούς όταν οι δυο άντρες της ζωής μου, ο άνδρας μου Πάρις και ο γιος μου Αλέξανδρος, μου ανακοίνωσαν πως το άθλημα που θα ακολουθήσουμε από τον Σεπτέμβριο, είναι η Ελληνορωμαϊκή πάλη.
Είχα την εντύπωση πως είναι βίαιο άθλημα, πως πέφτει πολύ ξύλο, κάτι σαν το κατς ας πούμε….Οι αντιστάσεις μου κάμφθηκαν όταν μου έδειξαν αγώνες στο διαδίκτυο και είπα ας δοκιμάσουμε.
Σήμερα 7 μήνες μετά, ακούστε τι έχω να πω για το άθλημα της πάλης.
Η πάλη είναι ένα από τα αθλήματα που συνδυάζει όλα όσα ο αθλητισμός πρέπει να εισάγει σε έναν αθλητή.
Εκτός από την σωματική άσκηση που είναι απαραίτητη για τον καθένα μας , η πάλη ασκεί το πνεύμα και το μυαλό του αθλητή. Του ξυπνά αισθήσεις όπως ευκινησία, ευστροφία και κυρίως τον προκαλεί να σκεφτεί. Ενεργοποιεί τα γρανάζια του μυαλού με αποτέλεσμα να παρακινεί τον αθλητή να συνδυάσει την τεχνική που έμαθε, με τις επόμενες κινήσεις που θα πρέπει να διατελέσει για να νικήσει τον αντίπαλο.
Η αίσθηση που έχω μετά το τέλος κάθε προπόνησης, είναι πως ο γιος μου νιώθει πιο πλήρης, πιο αναζωογονημένος και κυρίως πιο ευχαριστημένος με τον εαυτό του.
Διακρίνω ικανοποίηση ,μια φλόγα να σιγοκαίει μέσα του, μια αρμονία σώματος και ψυχής γαλήνια. Άραγε σκέπτεται πως θα γίνει πρωταγωνιστής στην επόμενη προπόνηση; ή μήπως σκέφτεται τα λάθη και τις αδυναμίες που πρέπει να διορθώσει; Το μόνο σίγουρο είναι πως διακρίνω πάθος στο βλέμμα του, μια συγκρατημένη βεβαιότητα πως πλησιάζει στο ζητούμενο.
Είναι αξιοθαύμαστο πως ενεργοποιούνται όλες οι αισθήσεις σε έναν αθλητή της πάλης. Αυτοσυγκέντρωση, σεβασμός, δέος, πάθος, τι να πρωτοπώ;
Το βλέπω, είναι μπροστά μου, το αισθάνομαι, είναι λίγα μέτρα πιο εκεί ένα πάθος φλογερό μια σιγουριά γι΄αυτό που πιστεύει.
Ναι, το άθλημα είναι από μόνο του δυναμικό, τι τον κάνει όμως και συνεχίζει; Τι τον προκαλεί και το αγαπά περισσότερο; Ποιοι είναι οι παράγοντες σε αυτό;
Κατέληξα πως η ζεστασιά, το φιλικό περιβάλλον, η συναδελφικότητα, ο ευγενής ανταγωνισμός και κυρίως η αυστηρότητα σε όρια που μόνο ο προπονητής ξέρει να ορίζει, συντελούν σε αυτή την επιμονή.
Μου αρέσει που ο γιός μου αισθάνεται άνετα, οικεία, σαν δεύτερο σπίτι του τον Β.Α.Ο.. Επίσης μου αρέσει που μετά από κάθε προπόνηση έχει κάτι νέο να μου πει, είτε για το άθλημα, είτα για κάποια συμπεριφορά, είτε για τον ίδιο.
Παρά τα 11 του χρόνια, ωριμάζει αβίαστα, γίνεται πιο συνειδητοποιημένος απέναντι στο άθλημά του.
Απόλυτα ικανοποιημένη και βέβαιη , ευχαριστώ τον Β.Α.Ο. που μας ενέταξε στην οικογένεια του και εύχομαι η κοινή πορεία μας στο εγγύς μέλλον, να δικαιώσει αυτήν μου την πεποίθηση.
της Ρεοζίλης Χατζηχαραλάμπους
