Καθώς η γνώση μας για τη σωστή οσφυοπυελική σταθεροποίηση συνεχίζει να βελτιώνεται, η κατανόηση της λειτουργίας του διαφράγματος ως μυς που συμμετέχει στη σταθεροποίηση του σώματος συνεχίζει επίσης να βελτιώνεται.
Του Γεωργίου Σκόλια
Γνωρίζουμε ότι το διάφραγμα συσπάται κατά τη διάρκεια της εισπνοής και η ενδοκοιλιακή πίεση αυξάνεται. Με την αύξηση της ενδοκοιλιακής πίεσης αυξάνεται και η ακαμψία της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης. Το διάφραγμα ενεργεί σε συντονισμό με τους κοιλιακούς μυς, τους ραχιαίους μυς και τους μυς του πυελικού εδάφους για τη δημιουργία οσφυϊκής σταθερότητας προς όλες τις κατευθύνσεις.
Σε μια πρόσφατη μελέτη, που δημοσιεύθηκε στο Journal of Orthopaedic and Sports Physical Therapy, οι ερευνητές προσπάθησαν να εκτιμήσουν αν τα άτομα με πόνο στη μέση αναπνέουν με διαφορετικό τρόπο, όταν προσπαθούν να σηκώσουν ένα αντικείμενο. Οι ερευνητές εξέτασαν 32 ασθενείς με χρόνια, μη ειδική οσφυαλγία για τουλάχιστον 1 έτος σε σύγκριση με μια ομάδα 30 υγιών ατόμων.
Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι τα άτομα με οσφυαλγία σήκωσαν τα αντικείμενα με 7,2% περισσότερο αέρα στους πνεύμονές τους από ό,τι τα υγιή άτομα.
Αρκετές μελέτες έχουν δείξει ότι η αύξηση στον εισπνεόμενο όγκο αέρα στους πνεύμονες συσχετίζεται με αυξημένη τιμή στην ενδοκοιλιακή πίεση και με την επακόλουθη αύξηση σταθερότητας στην οσφυϊκή μοίρα της σπονδυλικής στήλης.
Τα άτομα με οσφυαλγία σήκωσαν ένα αντικείμενο με περισσότερο όγκο εισπνεόμενου αέρα στους πνεύμονες από ό,τι τα άτομα χωρίς οσφυαλγία. Αυτά τα ευρήματα είναι συμβατά με τη θεωρητική συσχέτιση μεταξύ του ελέγχου της αναπνοής, της ενδοκοιλιακής πίεσης και της οσφυϊκής σταθεροποίησης.
Ωστόσο, αν πάμε λίγο βαθύτερα στα αποτελέσματα της μελέτης, ένα άλλο ενδιαφέρον εύρημα προκύπτει. Τα άτομα με πόνο στη μέση έχουν ένα διαφορετικό ποσό εισπνεόμενου αέρα στους πνεύμονές τους, αλλά, επίσης, αναπνέουν με διαφορετικό τρόπο κατά τη διάρκεια της άρσης ενός φορτίου.
Τα άτομα με οσφυαλγία πήραν μία βαθιά αναπνοή κατά την έναρξη της άρσης, στη συνέχεια εκπνεύσανε γρήγορα, ενώ οι υγιείς εθελοντές ξεκίνησαν με λιγότερο αέρα, αλλά εκπνεύσανε αργά κατά τη διάρκεια της άρσης. Αυτό ίσως να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο για τον πόνο στη μέση.
Τα ενδιαφέροντα αποτελέσματα που υποδεικνύει αυτή η μελέτη είναι ότι πρέπει να εκπαιδεύουμε τους γυμναζόμενους πώς να αναπνέουν κατά τη διάρκεια των ασκήσεων, γιατί αυτό είναι ένα σημαντικό μέρος της σωστής στάσης του σώματος και της εργονομικής εκπαίδευσης.
Ένας τρόπος για να ενσωματώσετε αυτή την έννοια στα προπονητικά προγράμματα είναι να χρησιμοποιήσετε την αναπνοή με κίνηση στις ασκήσεις σταθεροποίησης και όχι ισομετρικό κράτημα στο έσω εύρος της κίνησης για αρκετά δευτερόλεπτα.
Διαβάστε ακόμη:
Άσκηση και Προβλήματα Μέσης
