Φυσιολογικό προφίλ ελίτ εφήβων παλαιστών της ελληνορωμαϊκής του Ιράν

Περίληψη: Ο σκοπός αυτής της μελέτης ήταν να περιγραφεί το φυσιολογικό προφίλ των ελίτ εφήβων παλαιστών της ελληνορωμαϊκής πάλης του Ιράν.

Bahman Mirzaei¹ Farhad rahmani-Nia¹, Reza Nuri¹, Ioannis Barbas^2
1Τμήμα πανεπιστημίου αθλητικών επιστημών Guilan. Rasht. Ιράν.

²Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης Ελλάδα.

Εβδομήντα ένας παλαιστές (ηλικίας 19.7±0.8 έτη), που συμμετείχαν στα εθνικά προπονητικά καμπ του Ιράν επιλέχτηκαν περιοδικά γι’ αυτή τη μελέτη. Το φυσιολογικό προφίλ περιέλαβε το σωματικό βάρος, τη μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου(πρωτόκολλο Bruce), τη μυϊκή αντοχή και δύναμη (έλξεις, κάμψεις, δύναμη δεσιμάτων, πιέσεις πάγκου, βαθύ κάθισμα, κάμψεις του κορμού με λυγισμένα γόνατα), ταχύτητα (δρόμος 40 yd), ευκινησία (δρόμος 4χ9 μ) και σύνθεση σώματος (μέτρηση δερματοπτυχών 7 σημείων). Τα σημαντικότερα αποτελέσματα (mean ± SD) έχουν ως εξής: σωματικό βάρος (κιλά) 77.4 ± 19.5, ευελιξία (εκατ.) 40.95 ± 5.25, μέγιστη κατανάλωση οξυγόνου (μιλ. Κλ^-1.min^-1) 50 ± 4.75, πιέσεις πάγκου (w/kg) 1.47± 0.18, βαθύ κάθισμα (w/kg) 1.76 ±0.22, κάμψεις αγκώνων (n) 66.7 UPS ± 8.4, έλξεις (n) 31.4 ±11, δύναμη του χεριού (χειρολαβή) (W/N) 0.89± 0.14, κάμψεις του κορμού με λυγισμένα γόνατα (n) 67± 6.6, ταχύτητα (s) 5.1± 0.23, ευκινησία (s) 8.9± 0.7 και BF (%) 10.8±4.1. Η παρούσα μελέτη παρέχει τα φυσιολογικά στοιχεία βασικών γραμμών που έχουν χρησιμοποιηθεί στη σύνθεση ατομικών προπονητικών προγραμμάτων για τους αθλητές αυτούς. Αυτές οι πληροφορίες είναι επίσης διαθέσιμες και στους προπονητές για να συμβάλλουν στον καθορισμό της στρατηγικής των αγώνων.

Λέξεις κλειδιά: φυσιολογικό προφίλ, έφηβοι παλαιστές ελληνορωμαϊκής.

Εισαγωγή

Από την αρχή του χρόνου, η πάλη ήταν πάντα από τις σημαντικότερες σωματικές δραστηριότητες της ανθρωπότητας. Πολύ γρήγορα η πάλη συστάθηκε σε άθλημα και ήταν ένα από τα πρώτα αθλήματα στο πρόγραμμα των Αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων. Η πάλη περιλήφθηκε στο πρόγραμμα των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων που πραγματοποιήθηκαν το 1896 στην Αθηνά. Επίσης, η πάλη είναι το δημοφιλέστερο άθλημα στο Ιράν με 31 μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες, οι επιτυχίες αυτές απεικονίζουν ένα βαθιά ριζωμένο άθλημα μεταξύ των Ιρανών. Στο άθλημα της πάλης, οι αθλητές πρέπει να έχουν μια υψηλή φυσική ικανότητα για να μπορέσουν να αποδώσουν τα μέγιστα σε κορυφαίες διοργανώσεις.

Τα επίπεδα φυσικής ικανότητας και φυσικής κατάστασης αποτελούν τη βάση για τον σχεδιασμό βέλτιστων προπονητικών προγραμμάτων πάλης (Utter και συνεργάτες 2002). Κάποιες μελέτες, υποδεικνύουν τη σχέση μεταξύ των αλλαγών στη σύνθεση σώματος και της δύναμη στους έφηβους παλαιστές. Η αλλαγή στο πρόγραμμα ανάπτυξης της δύναμης του παλαιστή ή η επίδραση της υπερπροπόνησης μπορεί να είχε συμβάλει στην αλλαγή στην απόδοση των μυών (James και λοιποί 1997).

Η μέγιστη ισομετρική δύναμη ανά μονάδα βάρους των παλαιστών ήταν 49.3 ± 10.9 N/Kg και Vo2max ήταν 57.8 ± 6.6 ml.Kg^-1.min^-1 (Hakkinen και λοιποί 1984). Η μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου των εθνικών και διεθνών παλαιστών οι οποίοι συμμετέχουν σε διεθνείς διοργανώσεις έχει αποδειχθεί ότι είναι περίπου 53 έως 56 ml.Kg^-1.min^-1. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, οι χαρακτηριστικές τιμές για τους παλαιστές ήταν περίπου 60 ml.Kg^-1.min^-1, με τις τιμές >70 ml.Kg^-1.min^-1 σε μερικές περιπτώσεις. Η ευκινησία των παλαιστών βρέθηκε να είναι χαμηλότερη από αυτή των αθλητών της άρσης βαρών και της ενόργανης γυμναστικής. Εντούτοις, η ευκινησία των κορυφαίων παλαιστών ήταν υψηλότερη από αυτή των παλαιστών χαμηλού επιπέδου (Yoon 2002). Επιπλέον, η μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου Vo2max των παλαιστών του κολεγιακού πρωταθλήματος (Η.Π.Α.) βρέθηκε να είναι 61.0 ml.Kg^-1.min^-1(Kelly και λοιποί 1998). Η τιμή της Vo2max των παλαιστών υψηλού επιπέδου ήταν 54.3 ml.Kg^-1.min^-1(Gale and Flynn, 1997). Οι Zen-Pin και Ryder (2004) κατέδειξαν το εύρος της Vo2max των διεθνών παλαιστών η οποία ήταν 50-70 ml.kg^-1.min^-1. Οι έφηβοι ελίτ παλαιστές είχαν Vo2max η οποία κυμαινόταν από 52.6 ± 2.0 ml.kg^-1.min^-1, η δύναμη χεριών 376 ± 2.0 W και 540 ± 25 W για τη δύναμη ποδιών (Horswill και λοιποί 1989.1990). Ο μέσος όρος Vo2 ήταν 54.6± 2.0 ml.Kg^-1.min^-1 σε ελίτ παλαιστές της ελευθέρας πάλης των Ηνωμένων Πολιτειών (Callan και λοιποί., 2000). Στους παλαιστές ελευθέρας του Καναδά ο μέσος όρος του Vo2max ήταν 61.8±0.7 ml.Kg^-1.min^-1(Sharrat και λοιποί 1986) σε τρεις παλαιστές κολεγιακού πρωταθλήματος το ποσοστό λίπους σώματος ήταν 11.6 ± 3.9, 10.5 ± 3.0, και 12.0 ± 3.4, FFM ήταν 68.5 ± 8.7, 67.5 ± 8.2, και 70.0 ± 9.0 Kg. Η μυϊκή δύναμη στις άρσεις από κάθισμα βαθύ με τη μπάρα πίσω από τον αυχένα ήταν 150.8 ± 25.2 Kg και στις πιέσεις πάγκου ήταν 98.3 ± 25.4 Kg (Schmidt και λοιποί 2005).

Μελέτες έχουν δείξει ότι το ποσοστό λίπους (%BF) ενός 33χρονου παλαιστή ήταν 5.8% (Utter et al 2002). Το ποσοστό λίπους (%BF) των ελίτ παλαιστών ήταν 13.3 ± 0.66 (Sady et al 1982). Το ποσοστό λίπους (%BF) ελίτ παλαιστών ελευθέρας των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν 7.6±3.4 (Callan και λοιποί 2000).

Το γενικό φυσιολογικό προφίλ ενός επιτυχούς παλαιστή έχει υψηλή αναερόβια δύναμη (μέση διακύμανση 6.1 έως 7.5 W/kg για τα χέρια & μέση τιμή 11.5 έως 19.5 W/kg για τα πόδια) υψηλή αναερόβια ικανότητα (διακύμανση για τα χέρια 4.8 έως 5.2 W/kg & διακύμανση για τα πόδια 7.4 έως 8.2 W/kg) υψηλή μυϊκή αντοχή και αερόβια δύναμη μεταξύ του μέσου όρου και πάνω από τον μέσο (διακύμανση 52 έως 63 ml.kg^-1.min^-1) (Horswill 1992).

Επιπρόσθετα μια μελέτη έδειξε ότι οι άνδρες παλαιστές είχαν την υψηλότερη μέγιστη δύναμη (11.4 W/kg και 13.2 W/kg FFM για τα πόδια, 9.6 W/kg και 11.2 W/kg FFM για τα χέρια) καθώς επίσης και μέσες τιμές δύναμης (8.7 W/kg και 9.6 W/kg FFM για τα πόδια, 6.9 W/kg και 7.9 W/kg FFM για τα χέρια) από ότι οι γυναίκες παλαιστές. Η μέγιστη τιμή συγκέντρωσης γαλακτικού οξέος στο αίμα σε άνδρες παλαιστές, μετά την παραγωγή έργου 30 δευτερολέπτων σε κυκλοεργόμετρο με τα πόδια και 30 δευτερολέπτων σε κυκλοεργόμετρο με τα χέρια ήταν 11.9 και 11.8. mmol.L^-1 αντίστοιχα (Hubner et Al, 2004).

Οι πρόσφατες αλλαγές των κανονισμών πάλης όπως η μεταβαλλόμενη διάρκεια των αναμετρήσεων σε 2 με 3 δίλεπτα με 30 δευτερόλεπτα διάλειμμα μεταξύ του κάθε δίλεπτου, είχε ως αποτέλεσμα να αλλάξουν και οι φυσιολογικές απαιτήσεις στα ενεργειακά συστήματα. Κατά συνέπεια, το φυσιολογικό προφίλ των παλαιστών σε προηγούμενες μελέτες δεν μπορεί να συσχετιστεί με το σήμερα. Αν και η πάλη είναι το παραδοσιακό άθλημα του Ιράν, δεν υπάρχει καμία δημοσιευμένη πληροφορία που να χαρακτηρίζει το φυσιολογικό προφίλ των εφήβων παλαιστών της Ελληνορωμαϊκής πάλης. Κατά συνέπεια, ο σκοπός αυτής της μελέτης ήταν ο καθορισμός των βασικών γραμμών των φυσιολογικών δεδομένων όσον αφορά τους ιρανούς έφηβους παλαιστές της Ελληνορωμαϊκής πάλης.

Υλικό και μέθοδος

Εβδομήντα ένας έφηβοι ελίτ παλαιστές της ελληνορωμαϊκής (ηλικίας 19.7 έτη ±0.8) που είχαν συμμετάσχει σε εθνικό προπονητικό καμπ επιλέχτηκαν ως δείγμα για αυτήν τη μελέτη. Πριν από τη μελέτη, όλα τα εμπλεκόμενα μέρη διάβασαν και υπέγραψαν αφού ενημερώθηκαν, δήλωση συγκατάθεσης λόγω της μεγάλης ευαισθησίας σε θέματα που έχουν να κάνουν με τον άνθρωπο που επιδεικνύει η εθνική Ολυμπιακή Επιτροπή του Ιράν (NOC). Το φυσιολογικό προφίλ περιέλαβε την καρδιοαναπνευστική αντοχή, τη μυϊκή δύναμη και αντοχή, την ταχύτητα, την ευκινησία, την ευελιξία και τη σύνθεση του σώματος. Όλες οι ανθρωπομετρικές μετρήσεις επαναλήφθηκαν τουλάχιστον δύο φορές έτσι ώστε να ληφθούν δύο μετρήσεις για κάθε μεταβλητή που διέφερε λιγότερο από 2 χιλ. εκτός από τις δερματοπτυχές που διέφεραν λιγότερο από 1 χιλ. Το ύψος και το βάρος καταγράφηκαν επίσης. Το υποδόριο λίπος σώματος μετρήθηκε σε επτά σημεία (υποπλάτια, τρικέφαλου, στήθους, θωρακική, υπερλαγόνια, κοιλιακή και του μηρού) με τη χρήση δερματοπτυχόμετρου Lafayette. Τα ποσοστά λίπους σώματος και η άλιπη μάζα σώματος (LBM) υπολογίστηκαν με την εξίσωση που αναπτύχθηκε από τον Brozek και λοιποί (1963). Ο κύριος ερευνητής ήταν σε συνεχή επαφή με το προσωπικό σε κάθε μέτρηση δοκιμασίας για να απαντήσει σε τυχόν ερωτήσεις και να εξασφαλίσει ότι όλη η διαδικασία διεξήχθηκε υπό αυστηρά ελεγχόμενες συνθήκες. Για να αξιολογηθεί η αερόβια ικανότητα οι αθλητές εκτέλεσαν μια βαθμονομημένη δοκιμασία σε δαπεδοεργόμετρο (πρωτόκολλο Bruce). Η ευελιξία του κορμού καθορίστηκε με την δοκιμασία δίπλωση από την εδραία θέση με τη χρησιμοποίηση του κατάλληλου για τη δοκιμασία κύβου. Οι δοκιμασίες μυϊκής αντοχής και δύναμης περιελάμβαναν, άρσεις του κορμού σε επικλινή πάγκο σε ένα λεπτό, έλξεις, κάμψεις αγκώνων, άρσεις από βαθύ κάθισμα, πιέσεις πάγκου και τη δύναμη του χεριού (χειρολαβή). Οι κάμψεις του κορμού με λυγισμένα γόνατα σε ένα λεπτό, χρησιμοποιήθηκαν για την μέτρηση της κοιλιακής μυϊκής αντοχής. Η μυϊκή αντοχή του άνω σώματος αξιολογήθηκε από τις δοκιμασίες κάμψεις αγκώνων και έλξεων. Η δύναμη του χεριού (χειρολαβή) αξιολογήθηκε χρησιμοποιώντας ένα τυποποιημένο δυναμόμετρο χεριού. Το αντιβράχιο κάθε αθλητή τοποθετήθηκε σε έναν επίπεδο πίνακα, ενώ βρίσκονταν καθισμένοι, και τους ζητήθηκε να σφίξουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Η καλύτερη των 3 εκτελέσεων καταγράφηκε ακριβή προς το 1.0 kg. Στην μέτρηση της ευκινησίας χρησιμοποιήθηκε η δοκιμασία του δρόμου 4×9μ και η ταχύτητα αξιολογήθηκε με την δοκιμασία των 40 γυαρδών.

Αποτελέσματα

Τα χαρακτηριστικά και η σύνθεση σώματος των αθλητών παρουσιάζονται στον πίνακα 1. Ο πίνακας 2 παρουσιάζει τα αποτελέσματα της μέγιστης πρόσληψης οξυγόνου, της ευλυγισίας, της ευκινησίας και της ταχύτητας, και ο πίνακας 3 παρουσιάζει τη μυϊκή αντοχή και δύναμη.

Πίνακας 1. Τα χαρακτηριστικά των αθλητών (Τιμές τυπικής απόκλισης ± SD)

Πίνακας 2. Μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου, ευελιξία, ευκινησία και ταχύτητα (Τιμές τυπικής απόκλισης ± SD)

Πίνακας 3. Μυϊκή αντοχή και δύναμη (Τιμές τυπικής απόκλισης ± SD)

Συζήτηση

Μια από τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι προπονητές και οι παλαιστές είναι να γίνουν κατανοητοί οι φυσικοί και φυσιολογικοί παράγοντες που συμβάλλουν στην επιτυχή πάλη. Η χρήση δοκιμασιών φυσικής ικανότητας για τη μέτρηση της παρούσας κατάστασης των παλαιστών μπορούν να παρέχουν στον παλαιστή και τον προπονητή πληροφορίες σχετικά με την τρέχουσα φυσιολογική ικανότητα του παλαιστή. Επιπρόσθετα, τους επιτρέπει να συγκρίνουν τις ικανότητες τους με αυτή των ομότιμων αντιπάλων τους. Επίσης η αξιολόγηση της παρούσας κατάστασης, αποκαλύπτει τις δυνάμεις και τη βάση για δημιουργία βέλτιστων προπονητικών προγραμμάτων.

Διάφοροι συγγραφείς διαίρεσαν το σώμα σε λιπώδη μάζα και σε σώμα χωρίς λιπώδη μάζα (FFM) (Houtkooper και λοιποί 1994). Κατέδειξαν ότι η σειρά του ποσοστού του σωματικού λίπους για διεθνούς επιπέδου παλαιστές ήταν 4.5-16% (Houtkooper και λοιποί 1994). Το υποδόριο λίπος και οι μετρήσεις άλιπης μάζας σώματος (LBM) βρίσκονται στον πίνακα 1. Οι μέσες τιμές του ποσοστού λίπους (10.8 ± 4.1) και της άλιπης μάζας σώματος (68.5 ± 14.9) για τους παλαιστές σε αυτήν τη μελέτη είναι παρόμοιες με τις εκθέσεις σε άλλες μελέτες (James και λοιποί., 1997 Pulkkinen., 2002 Sady και λοιποί., 1982). Οι Terbizan και Seljevold (1996) πρότειναν οι νεώτεροι παλαιστές να κατέχουν το χαμηλότερο σωματικό λίπος, άριστη αερόβια ικανότητα και ευκινησία. Αποτέλεσμα το οποίο είναι σύμφωνο με αυτό που αναφέρεται από τον Yoon (2002).

Ο Yoon (2002) έδειξε ότι η αεροβική ικανότητα είναι ένας από τους σημαντικότερους φυσικούς παράγοντες για να επιτύχει κανείς καλά αποτελέσματα σε αγώνες πάλης. Ίσως το μεγαλύτερο όφελος της αεροβικής προπόνησης είναι η δυνατότητα του παλαιστή να λειτουργήσει σε υψηλά ποσοστά της ατομικής αερόβιας ικανότητάς του. Η έρευνα έχει δείξει ότι άτομα αερόβια προπονημένα μπορούν να εργαστούν σε 75-85% της αεροβικής δύναμής τους πριν αισθανθούν κόπωση (Pulkkinen., 2002). Ο Horswill και λοιποί (1989) έδειξαν ότι οι διαφορές στην απόδοση των ελίτ παλαιστών και των μη ελίτ δεν μπορούν να σχετίζονται με τη μέγιστη πρόσληψη οξυγόνου τους Vo2max. Όταν ένας αγώνας πάλης ήταν διάρκειας εννέα λεπτών (1976), δινόταν μεγαλύτερη σημασία στην αεροβική δύναμη. Οι διεθνείς προπονητές στρατολογούσαν αθλητές με τις μέγιστες τιμές λήψης οξυγόνου στα 60 έως 70 ml.kg^-1.min^-1 (Sharratt και λοιποί., 1986). Σήμερα, με αναμετρήσεις τεσσάρων ή έξι λεπτών (2 ή 3 περίοδοι 2 λεπτών), φαίνεται σαφές ότι η αεροβική δύναμη δεν μπορεί να αγνοηθεί, αλλά δεν πρέπει να κατέχει δυσανάλογη διάσταση στο συνολικό προφίλ του παλαιστή. Αν και τα πρόσφατα ερευνητικά αποτελέσματα μειώνουν τη σημασία Vo2max και τα αεροβικά συστατικά στην απόδοση, ένα αδύναμο αερόβιο προφίλ είναι ένας περιοριστικός παράγοντας στην απόδοση. Εντούτοις, ένα υψηλό Vo2max δεν αποτελεί εγγύηση της απόδοσης στις προσπάθειες πάλης, η Vo2max πρέπει να αναπτυχθεί σε ένα βέλτιστο επίπεδο προκειμένου να επιτρέψει στον αθλητή να διατηρεί ένα υψηλό επίπεδο δραστηριότητας κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης χωρίς την επίδειξη υπερβολικής κόπωσης (Gazzano, 2002).

Ο Zen-Pin και λοιποί (2004) εξήγησαν ότι το εύρος της Vo2max για τους διεθνείς παλαιστές ήταν 50-70 ml.kg^-1.min^-1. Η τιμές τυπικής απόκλισης της Vo2max είναι 50 ± 4.75 ml.kg^-1.min^-1 για τους 71 παλαιστές που εμφανίζονται στον πίνακα 2 είναι σχεδόν ίδιος με αυτόν που αναφέρεται από τους Horswill και λοιπούς (1989) (52.6 ml.kg^-1.min^-1) στη μελέτη τους σε παλαιστές κατηγορίας ανδρών. Και οι δύο τιμές, εντούτοις, είναι αρκετά χαμηλότερες από τις τιμές που αναφέρονται από τον Sharratt (1986) (61.8 ml.kg^-1.min^-1) και Kelly και λοιπούς (1998) (61.0 ml.kg^-1.min^-1). Αυτή η διαφορά που δημιουργείται μπορεί να αφορά στο πρωτόκολλο της δοκιμασίας που χρησιμοποιήθηκε σε αυτές τις μελέτες. Τα υπό εξέταση υποκείμενα σε αυτήν τη μελέτη περιελάμβαναν έφηβους παλαιστές της ελληνορωμαϊκής ενώ η μελέτη του Sharratt ήταν ομάδες αθλητών που αγωνίζονται σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Οι προηγούμενες μελέτες σε άνδρες πρωταθλητές παγκόσμιων αγώνων προτείνουν ότι η δύναμη και η ισχύς είναι επίσης σημαντικοί παράγοντες για επιτυχία στην πάλη (Sharratt και λοιποί., 1986 Nilsson και λοιποί., 2002 Yoon., 2002).

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της παρούσας μελέτης, οι παλαιστές είχαν ταχύτητα, ευκινησία, μυϊκή αντοχή και δύναμη παρόμοιες με άλλες μελέτες (πίνακας 2.3). Αυτά τα ευρήματα είναι σε συμφωνία με προγενέστερες εκθέσεις (Hakkinen και λοιποί., 1984 Horswill και λοιποί., 1992 Schmidt και λοιποί., 2005).
Η παρούσα μελέτη κατέδειξε τη σημασία του φυσιολογικού προφίλ των εφήβων παλαιστών ελληνορωμαϊκής του Ιράν. Επομένως, αυτά τα αποτελέσματα μπορούν να παρέχουν ένα προφίλ των ελίτ εφήβων παλαιστών της ελληνορωμαϊκής που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως προπονητικός στόχος για την ανάπτυξη των αθλητών. Τα αποτελέσματα μπορούν επίσης να παρέχουν πληροφορίες για την προπόνηση και την κατάρτιση τακτικής. Προτείνουμε τη βελτίωση των φυσικών και φυσιολογικών παραγόντων των παλαιστών ελληνορωμαϊκής που μπορούν να βοηθήσουν στην βελτίωση τις απόδοσης τους. Φυσικά, για την άσκηση ο προπονητικός προγραμματισμός για την πάλη πρέπει να εξεταστεί σε όλες τις διαστάσεις της φυσιολογίας, της ψυχολογίας, της διατροφής, της αθλητικής ιατρικής και της βιομηχανικής του αθλήματος.

Bahman Mirzaei¹ Farhad rahmani-Nia¹, Reza Nuri¹, Ioannis Barbas^2
1Τμήμα πανεπιστημίου αθλητικών επιστημών Guilan. Rasht. Ιράν.

²Τμήμα Επιστήμης Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης Ελλάδα.

Βιβλιογραφία:

Brozek, J., Grande, F., Anderson, T., Keys, A. (1963). Densitometric analysis of body composition: revision of some quantitative assumptions, Ann. N. Y. Acad. Sci, 110:113-140.
Callan, S.D., Brunner D. M., Devolve, K. L, Mulligan, S. E., Hesson J, Wilber R. L, and. Kerney J.T.(2000). Physiological profile of elite freestyle wrestlers. J Strength Cond Res,14: 162-169.
Gale, J.B, Flynn, K.W. (1997). Maximal oxygen consumption and relative body fat of high ability wrestlers, Med Sci Sports, 6: 232-234.
Gazzano, F. (2002). VO2max and team sports performance. February. Available from: www.JudoInfo.com.
Hakkinen, K., Alen, M., Komi, P.V. (1984). Neuromuscular, anaerobic, and aerobic performance characteristics of elite power athletes, Eur J Appl Physiol Occup Physiol, 53: 97-105.
Horswill, C. A., Miller, J.E., Scott, J.R. Smidth, C.M., Welk, G, Van Handel P. (1989). Anaerobic and aerobic power in arms and leg of elite senior wrestlers. int J sports Med, 13 ( 8): 558 – 61.
Horswill, C.A, Park, S.H and Roemmich, J. N. (1990). Changes in protein nutritional status of adolescent wrestlers. Med Sci sports Exercise, 22:599 – 604.
Horswill, C. A. (1992). Applied physiology of amateur wrestling, Sport Med, 14(2): 114-43.
Houtkooper, L. B., Going, S. B. (1994). Body composition: How should it be measured? Does it affected sport performance?, Sports Science Exchange, 7(5), 1- 8.
Hubner – wozniak E., Kosmol, A., Lutoslawska, G., Bem, E. Z. (2004). Anaerobic performance of arms and leg in male and famale freestyle wtrestlers. Jsci Med sport, 7 (4): 473 – 80.
James, N. Roemmich and Sinning, W. E. (1997). Weight loss and wrestling training: effects on nutrition, growth, maturation, body composition, and strength. J appl physiol, 82: 1751 – 1759.
Kelly, J. M., Gorney, B. A, Kalm, K. K (1998). The effect of collegiate wrestling season on body competition, cardiovascular fitness and muscular strength and endurance, Med Sci Sports,10: 119-24.
Nilsson, J., Csergo, S., Gullstrand, L., Tveit, P., Refsnes, P. E. (2002). work – time profile , blood lactate concentration and rating of perceived exertion in the 1998 Greco – Roman wrestling world championship. J sport sci, 20 (11): 939 – 45.
Pulkkinen, W. (2002). The physiological composition of elite judo players. Sport science of Elite Judo Athletes, February. Available from: www.JudoInfo.com.
Sady, S. P., Thompson, W. H., Savage, M., Petratis, M. (1982). The body composition and physical dimensions of 9- to 12-year old experienced wrestlers, Med Sci Sports Exercise, 14(3): 244-8.
Schmidt, W. D., Piencikowski, C. L, Vandervest, R. E. (2005). Effects of competitive wrestling season on body composition, strength, and power in national collegiate athletic association division III college wrestlers, J Strength Cond Res,19: 505-8.
Sharratt, M. T, Taylor, A. W, Thomas, M. K. (1986). Physiological Profile of elite Canadian freestyle wrestlers. Can J Appl Sport Sci 11 (2):100-105.
Terbizan, D. J., Seljevold, P. J. (1996). physiological profile of age-group wrestlers, J Sports Med Phys Fitness, 36(3):178-85.
Utter, A. C, O’Bryant, H. S, Haff, G. G, Trone, G. A. (2002). Physiological profile of an elite free style wrestler preparing for competition: a case study, J Strength Cond Res, 308-15.
Yoon, J. (2002). Physiological profile of elite senior wrestlers. J sport Med, 32:225-33.
Zen-Pin, L., Ryder, C.E. (2004). The study of physiological factors and performance in welterweight taekwondo athletes, Sport jurnal, 7(2)34-40.